| Ik herinner het me als de dag van gisteren. De lijnen die tegen de mast klapperden, de wind die het grootzeil liet bollen. De verwachtingsvolle gezichtjes van de twee kinderen in oranje reddingsvesten die gespannen in de kuip zaten en toekeken terwijl hun derde zeilmaatje het grootzeil van de ene naar de andere kant overzette. Ik vroeg de kinderen hoe deze manoeuvre werd genoemd en op het moment dat uit alle drie de monden ‘Gijpen!’ werd geroepen, zag ik hem staan. Op de steiger die het dichtst bij de zeilschool lag. Zijn armen hingen verslagen langs zijn lichaam en ik wist meteen dat het mis was. ‘Ze hebben haar gevonden,’ zei hij zacht, zodra ik had aangemeerd. De drie kinderen – twee meisjes, één jongen, alle drie dertien jaar oud – waren meteen aan de slag gegaan met het nachtklaar maken van de zeilboot en hadden niet door dat de woorden een einde maakten aan mijn geluk. Ik weet nog dat ik niets zei. Behalve het feit dat ik niets wíst te zeggen, kón ik het ook niet. Er waren geen woorden die konden omschrijven wat er door me heen ging, wat ik voelde. De zin ‘ze hebben haar gevonden’ drukte het onweerlegbaar in al zijn gruwelijkheid uit: ze was dood. En ik stond daar maar. Totdat Gerlof me uiteindelijk in zijn armen nam en tegen zich aandrukte. Pas toen kwamen de tranen.
Fragment uit Onderstroom | 