| Beste Do, 'Het gaat niet om krijgen wat je wilt, maar willen wat je krijgt. Wil je daar eens over schrijven' was de vraag van een lezer. En daarover gaat dit artikel.
Dat ‘willen wat je krijgt’ dat intrigeert mij. Moet je dat nou willen? En wanneer wordt dat willen echt moeilijk? En hoe zorg je ervoor dat je niet in dat ongeremde positief denken vervalt van ‘Het heeft zo moeten zijn, het is zo bedoeld …’. Mag je ook ’s woest worden om sommige zaken?
Het slot van dit artikel beschrijft hoe een cliënt en ik aan dat willen wat je krijgt gewerkt hebben.
Vriendelijke groet, Hilda Lemaire | Artikel: Willen wat je krijgt ...... Ja ja! |
Wat zijn zaken die we niet willen krijgen en die toch bij leven horen? Leven is niet alleen leuk, dat weten we heus wel. Maar als je te doen krijgt met onomkeerbaar verlies, dan is het hard werken om - als ik het even heel simpel zeg – het niet leuke leven te verdragen en uiteindelijk te kunnen dragen.
Verlies gaat niet alleen over dood, verlies gaat ook over verwachtingen die niet uitkomen. Je kinderen maken je dromen niet waar, je lichaam laat je in de steek, je wordt verliefd op een ander, je bent banger voor verbintenissen dan je wil toegeven.
Het is maar een greep uit de zoveel vormen van verlies die ik in mijn praktijk tegenkom. En de manieren van omgaan met krijgen wat je niet wilt, zijn net zo divers: Kop in het zand steken, ‘Als ik het niet zie, dan is het er niet ….. ‘ Afdoen met een lolletje en zo iedereen inclusief jezelf op het verkeerde been zetten. Stil vallen, onzichtbaar proberen te worden ‘Ik ben er niet’. Stoer doen, ‘Kan ik heus wel aan hoor, er zijn ergere dingen, huh!’ In het verdriet verdwijnen en wegkwijnen ‘Waarom moet mij dit overkomen, niemand heeft het zo slecht getroffen als ik en dit komt nooit meer goed.’ Kwaad worden en het gooien op een ander, ‘Als jij nou ‘s ……’ Christa* was zo’n stoere. Niks was haar teveel. Werk, een studie ernaast, mantelzorg voor een ouder, de deur open voor de buurt. Ze brak door een rotervaring op het werk, waarin ze een slechtere beoordeling kreeg dan ze verwacht had. Er ontplofte iets van binnen, vertelde ze. “Ik werd zó boos, vond het zo oneerlijk. Maar ja, niet laten zien he, ik ga me dan schikken. En zo word ik altijd weer gepasseerd!” *Situaties komen overeen met mijn praktijk, maar namen en concrete ervaringen vanzelfsprekend nooit. | Het schikken zat en gaan staan. |
Ze is het schikken zat en als ik haar in eerste instantie aan de telefoon spreek, hoor ik haar dit op kwaaie toon vertellen. ‘Dat is ook een rot ervaring op je werk, een fikse tegenvaller’ zeg ik. En ik vraag hoe ze mij heeft gevonden. Het wordt stil aan de lijn, niet zo makkelijk om te zeggen, maar dan toch ‘Nou ja, mijn vader is jong overleden en ik weet niet hoe, maar ik geloof dat het er wel mee te maken heeft ….. en een diepe snik.’ ‘Ja, dat kan goed’ zeg ik.
Christa is zeven keer gekomen. Het laatste gesprek met haar maakte indruk op mij. Bij binnenkomst zag ik het aan haar, rechtop, open blik, iemand die STAAT. ‘Gaan we afronden’, vraag ik. ‘Ja, dat denk ik’, antwoordt Christa. En ze vertelt over haar staan in haar leven: ‘Dit verdriet is onveranderbaar en ik merk dat het gewoon wordt. En het is ook gewoon om verdriet te hebben over wat in onze familiegeschiedenis is gebeurd.'
'Is dat hetzelfde als je erbij neerleggen' vraag ik.
'Nee, dat is het niet, want dat is meer zo van laat maar. Voor mij is het eerder acceptatie zonder wroeging en dat is echt iets anders dan goed praten wat lelijk is. Het is niet goed wat in mijn leven is gebeurd en het is het wel het leven.' Ons eindgesprek is er eentje waarin prettige stiltes vallen, en waar zaken op hun plek kunnen vallen. Na zo’n stilte mijmert Christa ‘Ik was altijd bang dat ik het verkeerde koos, in alles, van klein tot groot. Nou ja, ben ik nog wel hoor, maar het wordt minder. Dat is die controle hè.’ Nooit meer zo’n verlies willen meemaken en denken dat je dat onder controle kunt houden. Nee dus. Christa merkt dat er meer rust komt in het meemaken van verlies. Ook als ze naar haar minder goede beoordeling nu kijkt. Dat doet ze met reële ogen; waar ben ik het mee eens en waar niet en hoe ga ik dat bespreken.
Willen wat je krijgt is in eerste instantie goed kijken wat je nou eigenlijk krijgt. Om vervolgens dat te leren plaatsen binnen je eigen kijk op leven. Niet wat ons gesuggereerd wordt zoals "Leven is maakbaar, leven is leuk, leven betekent succes hebben en geen fouten maken." Pfff, daar word je toch moe van.
‘De kunst van het leven is ook een beetje ongelukkig te durven zijn’ las ik afgelopen week in de krant in een interview met Dirk de Wachter, Vlaamse psychiater.
Ja, daar sluit ik mij bij aan. En ik voeg eraan toe dat het dan ook helpt als de mensen om je heen het aandurven dat "ongelukkig zijn" niet mee weg te poetsen, maar die grote veranderingen in je leven willen zien. Zodat je niet alleen staat in het weten van dat dit verlies ook leven is. De woorden over zo’n groot thema zijn net wat sneller geschreven dan daar je eigen draai in vinden. Als je daarin mijn hulp wil, weet me te vinden. Als je hier klikt, zie je wat ik voor je kan betekenen.
Dit was de laatste in de reeks van verzoeknummers. Ik neem zomerpauze qua nieuwsbrief maar in september valt er weer eentje in je mailbox, als je dat wil. Ik wens je een goede zomer en wie weet tot ziens! Prettige dag! Hilda Lemaire Hilda Lemaire
06 242 13 059 www.doenenlaten.com Ken je anderen voor wie dit artikel interessant kan zijn? Mail hem gerust door, graag zelfs. Copyright © Hilda Lemaire. Alle rechten voorbehouden. Artikelen of delen hieruit mogen elders gepubliceerd worden, maar alleen op o.v.v. het copyright en de naam van de website. Abonneren op de gratis maandelijkse artikelen? Dat kan via www.doenenlaten.com |
|
