| Beste Do, Als we lieve mensen verliezen door de dood, scheiding of anderszins, kunnen we overvallen worden door het verlaten gevoel van ‘wie kent me nu nog, wie weet wie ik eigenlijk ben’. Dat kan ook gelden als je een fijne partner moet missen omdat die gewoonweg niet op je pad komt. Meer hierover in dit korte artikel. Vriendelijke groet, Hilda Lemaire | Artikel: Wie kent mij (nog)? Ikzelf! |
"Opnieuw jezelf uitvinden", zo zei een client dat laatst tegen me, "dat ben ik hier aan het doen. Mijn partner gaf me altijd de bevestiging, de geruststelling en de waardering die ik nodig had. En nu is hij er niet meer. Dat voelt wel heel erg op mezelf terug geworpen en ik word er ook geen fraaier mens op. Ben soms gewoon jaloers op die mensen die het in het weekend lekker druk hebben terwijl ik dan maar klusjes verzin om mezelf bezig te houden en zo hoop dat iemand gewoon uit zichzelf zegt ‘kom je een hapje mee eten?"
We kunnen weten wie we zijn door die zo vanzelfsprekende partner, maar ook werk bepaalt veel van hoe we ons (weten te) gedragen. Het geeft houvast, dit wordt van mij verwacht en dan word ik daar ook op gewaardeerd.
Ook als je al lang single leeft, word je op den duur ook benaderd als diegene die daar zelf voor kiest en het dus prima met zichzelf heeft.
Maar dat is echt niet altijd waar. Een andere cliënte in mijn praktijk weet ‘haar mannetje’ goed te staan. Gewoon een heel goede vrouw in het bedrijfsleven, verstand van zaken, zegt waar het op staat, durft ook terug te komen op dingen die ze bij nader inzien verkeerd heeft gedaan, en heeft een prettig aanzien op haar werk. Dat is ze. EN, ze heeft ook een heel zachte gevoelige kant. Onlangs overleed haar broer. Ze waren verknocht aan elkaar, samen in hun jeugd veel dingen meegemaakt met ouders die een traumatisch verleden door oorlog hadden. Thuis moest je niet piepen maar flink zijn. En dat waren deze oudste dochter en haar jongere broer.
Toen ze allebei uit huis waren en haar broer kinderen kreeg, is Sylvia* veel bij hen over de vloer geweest. Hapje mee eten uit werk, op de verjaardag van de kleintjes als vanzelfsprekende tante. En dan zien hoe anders het bij haar broer ging dan vroeger bij hun thuis. Ze spraken daar regelmatig samen over. Waardevolle gesprekken. *Situaties komen overeen met mijn praktijk, maar namen en concrete ervaringen vanzelfsprekend nooit. "Hij kende me”, zegt ze zachtjes voor zich uit. “Hij wist wel wat er achter die zelfverzekerdheid van mij zit. En wat was hij lief en geduldig voor zijn kinderen.” We zijn stil.
Sylvia vervolgt met een paar snikken “Ik mis hem zo verschrikkelijk, maar voor de kinderen is het veel erger, hummels op de lagere school die het nu al zonder vader moeten doen. En zijn vrouw …. Wat zit ik hier nou te miepen?!”
Op dit soort momenten in ons leven vallen we noodgedwongen terug op onszelf. Maar dat ‘Op jezelf terug kunnen vallen’ wat is dat?
Dat is bijvoorbeeld dat je voelt waar je behoefte aan hebt. Dat dingen die je misschien hebt afgesproken eigenlijk helemaal niet goed voelen, je er geen zin in hebt. Dat je merkt hoe loyaal je vaak bent naar je werkgever, je vrienden, je familie en hoe niet-loyaal dat naar jezelf is. Terugvallen op jezelf is ook dat je je eigen gedachten serieus neemt ‘wat vind ik hier nu eigenlijk van, hoe denk ik hierover’. En terugvallen op jezelf gaat ook over vragen als ‘Wat merk ik nu bij mezelf, hoe is dit voor me?’
Terug naar Sylvia. “Iemand die je zo gekend heeft, dat is zo volstrekt terecht verdriet van je” zeg ik tegen haar. "Ja, is het niet raar?”
Natuurlijk weet je het antwoord wel, maar bevestiging en erkenning mag ook op zijn tijd. Het helpt je om jezelf te leren kennen. Ik wou maar eens de loftrompet afsteken aan hen die al dan niet vrijwillig alleen door het leven gaan zonder die vanzelfsprekende partner naast zich. Die als ze thuiskomen het ook wel eens te stil kunnen vinden of wat ze die dag hebben meegemaakt niet even kunnen delen met zinnetjes als ‘moet je nou toch horen ….’ Dat is niet mensen zieliger maken dan ze zijn en wel zien we ze soms ook kunnen zijn.
Die loftrompet kan Eric Vloeimans als de beste laten horen, klik hier als je wil luisteren.
Ik wens je een mooie dag toe, met fijne melodietjes ...... Vriendelijke groet, Hilda Lemaire (Mijn praktijk is open met inachtneming van alle belangrijke maatregelen rond COVID-19 vanuit het RIVM en mijn beroepsvereniging.) Hilda Lemaire
06 242 13 059 www.doenenlaten.com Ken je anderen voor wie dit artikel interessant kan zijn? Mail hem gerust door, graag zelfs. Copyright © Hilda Lemaire. Alle rechten voorbehouden. Artikelen of delen hieruit mogen elders gepubliceerd worden, maar alleen op o.v.v. het copyright en de naam van de website. Abonneren op de gratis maandelijkse artikelen? Dat kan via www.doenenlaten.com |
|
