In dit artikel gaat het over de angst om tegen te vallen, hoe onveilig dat kan voelen. Maar het gaat ook over je bevrijden door niet meer te hoeven voldoen aan verwachtingen van bijvoorbeeld een vader. 

 

Vriendelijke groet,

Hilda Lemaire

 

Nog steeds niet .....

 

Vincent vertelt over het nest waaruit hij komt. Niet breken met de traditie van hoger opgeleid en je begeven in bepaalde kringen. De studie die hij daarvoor gevolgd heeft. Het waarmaken van verwachtingen van vooral zijn vader en diens vader.

Hoe trots ze op hem waren toen hij daar stond met zijn bul. Niet willen tegenvallen en zich sterk maken. Dat deed Vincent na de dood van zijn moeder, toen hij 16 was, op zijn manier. Veel sporten, sterk worden, imponeren en hard leren.

Als we praten over zijn moeder is er eerst ook dat stoere, beetje feitelijk vertellen, nuchter beschrijvend hoe ze na kort ziekbed overleed en hoe snel verschillende vriendinnen van zijn vader hun entree deden. Weer dat smalende lachje, een lachje wat afstoot, beetje cynisch. En eigenlijk een lachje wat beschermt.

Ik zeg dat mij dat moeilijk lijkt om zo mee te maken, ineens je vader zien met andere vrouwen. “Ach ja, zegt hij, het went hoor.”
“Dat zal best, maar het zet ook iets in jezelf aan. Of misschien juist wel uit?” Opper ik hardop. “Denk eens mee met me Vincent.”

Hem vragen met mij mee te denken, dat bevalt hem wel. We gaan samen vanaf een afstandje naar de situatie van de jonge Vincent kijken. Het brengt ruimte en geeft iets van bevrijding lijkt wel.

Vincent wordt spraakzamer, ook over zijn moeder.

 

Ontroerend is het moment dat hij een keer haar armband mee neemt. “Niemand weet dat ik die heb. De dag na haar overlijden heb ik 'm gepakt van haar nachtkastje, ’s nachts deed ik hem om, en ’s ochtends weer terug op de geheime plek in mijn kamertje.”

Ik kijk, en ik kijk. We hoeven allebei niet zoveel te praten, de stilte vertelt meer.

 

 

Dapper eenzaam jong, en altijd maar weer zijn best doen om niet tegen te vallen. Het is teveel geworden, het lukt niet meer.

De uitputting van werk heeft hem eigenlijk behoed voor nog verder destructief gedrag.

Hij vertelt hoe hij heeft overwogen om te kappen met zijn vader. Zo kwaad is hij dat hij zijn vader nooit eens alleen kan zien, altijd die nieuwste vriendin erbij. "Best mens hoor, maar niet mijn type. Valt niet met hem over te praten, nou, dan stikt ie er ook maar in. Ja, dat meen ik! Ik ben het zat me steeds maar te voegen."

Zo, dat is eruit. Afgewend gezicht, onverzettelijk, zo oogt het. Ja, zo jong en dan al het gevoel hebben dat je moeder wordt ingeruild, dat was ook onverteerbaar.

"Waar ben je nog meer kwaad over?" vraag ik. Vincent vertelt over werk, de veranderingen die hij niet ziet zitten en weidt wat uit over wat er allemaal speelt. Het is veel. De kwaadheid gaat over in vermoeidheid.
“Ik word zo moe van mezelf.
Ben je ook kwaad op jezelf?
Ja!”

We gaan door op de relatie met zijn vader. Ik vertel de verdrietige verhalen die ik ken van ouders die meemaken dat hun kind vaak voor hen onverwachts alle vorm van contact verbreekt. Mijn vermoeden dat het dan vaak gaat over de opgroeienden die nog onvermogend zijn om iets ingewikkelds te bespreken in de relatie met hun ouders. Soms in loyaliteiten zitten met hun partner.

En de noodzakelijke breuken bij ernstig grensoverschrijdend gedrag waar daders niet hun daden zien.

Ik merk dat Vincent baat heeft bij afstand nemen en wat te beschouwen hoe dit soort processen gaan. Hij heeft daar een boeiende inbreng in en dat geef ik hem terug. Het stimuleert hem om opnieuw naar zichzelf te kijken.

De loyaliteit en de spiegel waarin hij kijkt. “Dreigde ik ook zo te worden, kop in het zand? Hij zijn vriendinnen, ik mijn werk?”

Even later: “Heeft hij me ooit echt gekend, welke steun ken ik van hem? Nou ja, ik heb hem ook niet veel kans gegeven om mij te leren kennen.”

Vincent vindt zijn weg wel. Leert bijvoorbeeld zijn behoeften om te zetten in verlangen in plaats van een verwijt. Nu nog hier in mijn werkkamer, op zijn moment zal hij naar zijn vader stappen. Als een vent, een echte vent!

Eentje die zich heeft bevrijd van opgelegde verwachtingen, dat geeft lucht en ruimte. Voor iedereen.

 

Tot slot.