| Beste Do, Aan het eind van het jaar heb ik met mijn man onze jaarlijkse eindejaars-lunch buiten de deur. Dan praten we over ons werk en hoe dat is gegaan. Wat was fijn en wat moeilijk, waar zijn we trots op, de jaarcijfers. En ook, hoe zien we het komende jaar. Dat soort dingen passeren dan de revue terwijl we lekker zitten te smikkelen op een mooi plekje.
Afgelopen december vertelde ik toen over mijn nieuwsbrieven, en hardop denkend of het wel wenselijk is om dat iedere maand te doen. Het is altijd wel een klusje, ook het goed willen doen, recht doen aan verhalen die ik hoor, en willen mensen dat nou heus iedere maand lezen.
Mijn lieve tafelgenoot ging er lekker dwars tegenin: “Natuurlijk moet je dat blijven doen, sterker nog, misschien moet je er eens een nieuwsbrief aan weiden. Waarom je het ook doet, wat het betekent voor jouw professionaliteit en hoe je dat steeds weer aanpakt. Dat is ook leuk om te lezen.” Mijn dochters leer ik altijd met een hele vette knipoog 'altijd doen wat je man zegt'. Dus dat doe ik nu.
Met het thema Wat bezielt me en een niet geanonimiseerd persoon, want ikzelf.
Vriendelijke groet, Hilda Lemaire In een maand tijd hoor ik veel verhalen, of beter gezegd veel overpeinzingen. Het uitproberen van ander gedrag, nieuwe gedachten aanzetten en de daarbij behorende gevoelens toelaten. Er drijft eigenlijk altijd als vanzelf wel een thema naar boven. Dan denk ik tijdens een gesprek ‘hee, dat verwoordde iemand eerder op deze manier’. Ik noem dat ook wel eens, en dan merk ik dat dit lucht geeft, je bent niet de enige die hiermee worstelt en ook geen sukkel. Nooit trouwens.
Zo’n thema zet mij na gesprekken aan tot verder overdenken. Ik pak er nog eens een boek bij wat ik gebruikt heb bij één van mijn studies. Nog eens de slimmeriken er op naslaan en maak ik wat aantekeningen voor mezelf.
Dat zo doende voel ik dat ik daar plezier in heb. Het heeft ook te maken met een klein wiskunde knobbeltje in me, het beredeneren, verklaren, conclusies trekken. De wiskundige tekens kan je soms in mijn aantekeningen terug zien, daar heb ik schik in.
Het is fijn om ook op die manier met mijn werk bezig te zijn, het vergroot mijn professionaliteit door zo stil te staan en dus ook te leren. Het samenvatten in een leesbaar artikel is echt wel een klusje EN ook iets wat ik leuk vind om te doen.
Dat is wat er bij mij gebeurt. Aan de andere kant van het scherm, jullie, de lezers gebeurt er vaak ook wat. Althans dat beoog ik.
Eigenlijk moet ik niet zeggen, dat beoog ik. Want het gaat verder en dat heeft te maken met de titel van deze nieuwsbrief ‘dat bezielt me’.
Ik sloeg er het woordenboek op na, bezielen betekent ‘tot leven wekken’. Dat klinkt groots en dat is het ook. Want ergens diep in mij zit zo’n vuurtje, dat ik het leven met al zijn diepe dalen en hoge toppen mooi vind. Dat wil ik aanwakkeren bij mensen die dat nu niet kunnen voelen door al dan niet oud verdriet over afscheid, verlies en gemis. Thema’s die ik zelf zo ken uit mijn leven. Terug naar jullie, de lezers. Als je leest, hoop ik zo dat het je gerust kan stellen, bemoedigt om de moeilijke dingen van het leven aan te gaan. Dat je niet vertwijfelt raakt door alle succesverhalen op sociale(?) media. Dat het normaal is dat we mentale pijn hebben.
En ook dat het je kan helpen om de woorden te vinden voor die pijn. Met een slag in je wiel naar de fietsenmaker, of een dikke knie naar de huisarts, dat zijn nu eenmaal aanwijsbaardere mankementen dan die psychische klachten.
Dat je er makkelijker met elkaar over kan praten zonder in platitudes te vervallen als ‘ieder huisje heeft zijn kruisje’. Of dat het verhaal overgenomen wordt ‘o ja, dat ken ik, laatst nog ....’ en weg is jouw beleving. Maar dat je als lezer opmerkt hoe waardevol het kan zijn als iemand gewoon mag vertellen zonder dat het als het ware een debat wordt.
En het voordeel van zo’n nieuwsbrief vind ik dat je het gemakkelijk kan doorsturen naar iemand waarvan je vermoedt dat hij of zij het wel eens fijn zou kunnen vinden om te lezen. Een hart onder de riem steken.
Cliënten raken me met hun belevingen, hun zoeken naar een weg uit vaak een grote diepte. Ik heb bewondering voor hun moed en inzet. Het is echt wel een stap te erkennen dat het je niet goed genoeg gaat, dat je wil dat het verandert.
Het samen op pad gaan, dat is wat ik doe. Naast je lopend, soms beetje vooruit en kijkend of dit de route is die begaanbaar voor je is. Soms een handje helpen en vaak genoeg ook verwonderd over nieuwe wegen die je zelf vindt en mij laat zien.
Er worden hier in mijn werkkamer wat wandelingen afgelegd.
Dus beste lezer, dit is wat mij bezielt om ook dit jaar weer maandelijks te ‘nieuwsbrieven’.
Ik wens je een prettige dag waarin je er mogelijk ook achter komt wat jou ook deze dag bezielt. En het dan niet lezen als een uitroep van afschuw, “Wat bezielt je (gekkie!)”. Maar wel als ‘wat wekt jou tot leven’.
Tot volgende maand! In die maand geef ik op 6 februari de workshop Het Hele Verhaal, voor mensen die jong hun vader en/of moeder door de dood of anderszins moesten missen en daar nu ze volwassen zijn tegenaan lopen. Voor meer informatie klik hier of neem contact met me op. Er is nog plek voor 2 deelnemers.
Vriendelijke groet, Hilda Lemaire
Hilda Lemaire
06 242 13 059 www.doenenlaten.com Ken je anderen voor wie dit artikel interessant kan zijn? Mail hem gerust door, graag zelfs. Copyright © Hilda Lemaire. Alle rechten voorbehouden. Artikelen of delen hieruit mogen elders gepubliceerd worden, maar alleen op o.v.v. het copyright en de naam van de website. Abonneren op de gratis maandelijkse artikelen? Dat kan via www.doenenlaten.com |
|
