| Beste Do, Dit keer een artikel over verlangen naar minder afstand tot anderen en ook tot jezelf. Hoe dat veilig kan blijven, want oh wat kan het lastig zijn om te tonen wie je gewoon bent. Vriendelijke groet, Hilda Lemaire | Artikel: Veilige afstand. |
Nooit vertellen wat je nou echt van iets vindt of hoe je je voelt. Dat kon toen niet en ook nu is dat doodeng.
Toen kon het niet omdat vader er alleen voor stond na het overlijden van zijn vrouw. Anks* moeder was lang ziek geweest, een gelovige vrouw die meende dat haar ziekte een manier was om te leren van tegenslag. De vader van Ank was een stille man. En het huis werd nog stiller met alleen nog maar Ank en haar vader. Het leven ging door, ze was al vijftien, en kon het heus wel aan. ‘Er zijn ergere dingen in de wereld, kind’, aldus vader.
Ank werd van een stille puber, een bedachtzame vrouw die haar eigen gang ging, paar vriendinnen waar zij meer toeschouwer dan deelnemer was. En het op latere leeftijd moeilijk kon geloven dat daar die man was die haar echt leuk vond. Ze heeft lang de boot afgehouden, maar hij liet zich niet wegsturen. Respecteerde haar afstand. En Ank nam de stap, zich verbinden met deze partner.
Kinderen wilden ze allebei niet. Ze leefden hun leven samen, rustig en goed. *Situaties komen overeen met mijn praktijk, maar namen en concrete ervaringen vanzelfsprekend nooit. Maar juist nu loopt ze vast. Haar werk wordt steeds minder leuk, een grillige baas, onhaalbare opdrachten krijgen, collega’s die vertrekken of gewoon zich er niets van aantrekken.
“Ik kan soms zo jaloers zijn”, flapt ze eruit als we verkennen waar ze nu tegenaan loopt. “Die collega’s komen er gewoon mee weg, of ze gaan zelf weg. Twijfelen helemaal niet aan zichzelf, en ik zit daar als een ongelukkig bang vogeltje. Zien ze niet hoor. Zij denken gewoon zoiets als oh Ank, die fikst het wel. Ik word er van binnen ook niet mooier op, jaloers zijn, bah. Wat ik op werk niet doe, doe ik nu thuis. Snauwerig naar mijn man, zeuren over kleine dingetjes als zijn vieze tandenborstel op mijn wastafel. Ik word onbenaderbaar, ’s nachts lig ik te piekeren. Ik weet wel hoe het zit en waar het vandaan komt, maar ja zie dat maar eens te veranderen.”
Ank zucht, het lijkt zo hopeloos en zo voelt het ook voor haar. Maar ondertussen is ze hardop aan het denken en voelen, vertelt wat in haar omgaat en wat ze ervan vindt. Allemaal gezonde ingrediënten die in het ‘echte leven’ nu zo lastig zijn. Daar is het moeilijk om te zeggen wat ze wel en niet wil. We verkennen het verschil tussen hier en daar. En dat gaat voor Ank over veiligheid: “Hier is het veilig, daarbuiten blijft een gevoel van ik mag niet zeggen wat ik echt van dingen vind en hoe ik het wil.”
Nooit geleerd, en weinig op gewaardeerd. Want ook haar partner was gehecht aan die wat bedachtzamer rustige vrouw.
Die behoefte aan veiligheid creëerde Ank op haar eigen manier, gewoon niet het achterste van je tong laten zien, afstand houden en die afstand ook goed beveiligen. Maar diezelfde ooit veilige afstand nekt haar nu. Er gebeurt teveel waar ze zich niet in kan vinden. Op werk zoals ze vertelde, en thuis eigenlijk ook. Haar partner kwam een paar keer mee om ontstane patronen tussen hen te doorbreken. Onder andere dat het normaler is geworden om te vertellen wat moeilijk is, waar je bang voor bent, wat je stoort, zonder dat de ander zich direct aangevallen hoeft te worden. Het heeft hen goed gedaan, ze zijn vrijere mensen geworden.
Dit soort dingen gewoon mogen leren, want het gaat niet vanzelf, ook dat is therapie. Ank kwam in een later gesprek nog terug op haar jaloezie naar haar collega’s en vroeg wat ik daarvan vond. Dat ze daar op terugkwam en aan me vroeg, vond ik nou zo’n mooi moment van zich meer durven uiten. Maar dit terzijde.
“Eigenlijk verlangde je gewoon naar wat meer vrijheid, net zoals je collega’s. En dan vind ik jaloersheid geen lelijk iets. Het maakt duidelijk wat je zelf zo graag zou willen. Het wordt lelijk als je het de ander misgunt.”
Daar kon Ank mee uit de voeten. Tot slot, ik lees een boek over het leven van Toon Hermans. Daarin las ik een wijs zinnetje:
Ik wist in die jaren nog niet dat het waardiger is om gekend te worden om wie je bent, dan geliefd om wie je voor anderen wil zijn. Ank laat zich kennen, en met haar al die mensen in mijn werkkamer, inclusief mezelf 😊.
Ik wens je een mooie dag en als toetje een schilderijtje met 'zachte veilige' kleurtjes van die Toon, want niet alleen fijne grapjes maken kon hij.
Vriendelijke groet, Hilda Lemaire PS Boekje SamenLeven blijft in de sale (€ 5,-), klik hier
Hilda Lemaire
06 242 13 059 www.doenenlaten.com Ken je anderen voor wie dit artikel interessant kan zijn? Mail hem gerust door, graag zelfs. Copyright © Hilda Lemaire. Alle rechten voorbehouden. Artikelen of delen hieruit mogen elders gepubliceerd worden, maar alleen op o.v.v. het copyright en de naam van de website. Abonneren op de gratis maandelijkse artikelen? Dat kan via www.doenenlaten.com |
|
