Terugleggen is in mijn ogen iets anders dan afscheid nemen. Bij afscheid neem je vaak met pijn en verdriet afstand van iets wat je zo dierbaar is.
Terugleggen is niet langer nemen wat bij jou werd gelegd.
Daarover gaat dit artikel, en ik hoop dat je het met plezier leest.
Vriendelijke groet,
Hilda Lemaire
| Artikel: Terugleggen is iets anders dan afscheid nemen |
Waar kan je aan denken als ik spreek over terugleggen? Het gaat dan over stempels die we in ons, al dan niet jonge, leven hebben gekregen.
Bijvoorbeeld: “Hij zegt nooit veel, is geen prater en doet nooit mee.” Als je dat vaak te horen kreeg dan ga je je ook zo gedragen. Of je probeert juist het tegendeel te bewijzen. In beide gevallen ben je je aan het forceren. Of aan het vervormen, je raakt uit je eigen vorm. Dat doen we maar omdat we allemaal de behoefte hebben om ons veilig en geborgen te weten.
Maar niet alleen als je jong bent, gebeuren die ‘vervormingen’. Ook als je in een afhankelijke situatie zit (moeizame relatie in de liefde of op werk) passen we ons aan en nemen dingen tot ons die niet bij ons horen.
Een voorbeeld om vervolgens het ‘terugleggen’ te verduidelijken:
Jasper* heeft een moeizame relatie achter de rug. Eentje die gekenmerkt werd door grenzen verkennen, overschrijden, zich aanpassen, dapper meedoen met sociale relaties die eigenlijk niet bij hem pasten. “Maar ja, de liefde hè. Ik was ook gek op hem.” Totdat het zo andere leven hem opbrak. Er volgde veel strijd en uiteindelijk eindigde de relatie.
Er zijn daarin dingen gebeurd die Jasper ook heeft láten gebeuren. Dat wil hij nooit meer.
Het doet goed om het hier in mijn werkkamer te bespreken. Te kijken naar het eigen aandeel, de herkenbaarheid van hoe dat heel vroeger in zijn gezin van herkomst ook al speelde.
En nu met al zijn vezels te voelen ‘dit wil ik me nooit meer laten aandoen’.
Woorden als ‘bangerik, burgerlijk, flauw, wegloper’. Hij kan ze nog horen, al die verwijten. En het is nu tijd om het terug te leggen.
*Situaties komen overeen met mijn praktijk, maar namen en concrete ervaringen vanzelfsprekend nooit.
Het terugleggen doe je niet maar eventjes maar zorgvuldig met de volgende afwegingen:
1. Wat dreunt zo na in mijn hoofd en hart?
2. Hoe denk ik daar nu over?
3. Wat is mijn aandeel geweest?
4. En wat hoort echt niet bij mij?
5. En dan rustig terug leggen als je het niet bij jou vindt horen.
"Ik ben altijd de broer die niet meedoet." Bezeerde ogen vertellen mij dit, je ziet hoe zo’n stempel er in hakt. Het doet nog steeds zo’n pijn.
En Jasper vervolgt “Waarom ik zweeg daar werd nooit naar gevraagd. En weet je, ik ga het misschien nog eens uitleggen, maar voor nu is het voldoende dat ik er voor mezelf uit ben. Ik neem het niet langer op mijn schouders”
Jasper zwijgt en knikt nog eens. Ongemerkt heeft hij in een paar zinnen al die vijf stappen gezet.
Het terugleggen hoeft echt niet met veel geweld te gebeuren, want voor je het weet doe je dan met de ander wat jou is overkomen.
Terugleggen kan in een brief of gesprek met een ander, en kan symbolisch voor jezelf. Een innerlijk besluit wat je voor jezelf neemt.
Ik hoorde van iemand dat ze een doos met briefjes heeft gemaakt waarin alle verwijten en veroordelingen staan, die ze zo lang met zich heeft meegedragen.
Als het soms weer opspeelt, zet ze die doos eens even buiten de deur. Maar diezelfde doos heeft wel een plekje in haar huis, het is namelijk onderdeel van haar geschiedenis.
