Beste Do, Rust en Ruimte, in mijn hoofd noemde ik het grinnikend het 2R-beleid. Maar ik merk het aan mijn cliënten, de enorme behoefte aan die rust en ruimte in je omgeving. Je leest erover in dit artikel. Vriendelijke groet, Hilda Lemaire Rust en ruimte zag ik op een heel andere manier terug in onze moestuin op het volkstuincomplex. Ik was daar even de afgelopen week, het was er stil, de tuinen liggen er maar gewoon eens even te liggen. Onze tuin zag er ook maar kaal uit, zeker als ik al het opgroeiende van het voorjaar en de zomer weer voor me zag. Maar jee, wat is die tuin eigenlijk groot. En door de ruimte ontsproten er al weer nieuwe plannetjes in mijn hoofd wat we straks weer allemaal kunnen doen. Maar nu eerst rust voor de grond. Die tuin vult mijn optimisme ook steeds aan. Dat een klein zaadje met een beetje zorg en aandacht voor zoveel moois (bloemen) en lekkers (groenten en fruit) kan zorgen. De tuinkast ging ik opruimen opdat de muizen zich ergens anders vestigen. Ook daar ruimte maken. In de tuin zijn het de muizen, in je hoofd de piekerijen die je kunnen opvreten. Tot zover de moestuin-overdenkingen. Terug naar mijn cliënten. Marloes* (54) was na ruim een half jaar terug bij me voor een afsluitend gesprek. Ze kwam bij me toen ze in een diepe depressie zat en bij de GGZ pas na twee maanden terecht zou kunnen. In overleg met haar huisarts heeft ze bij mij een paar gesprekken gevoerd totdat er plek was bij meer gespecialiseerde hulp. *Situaties komen overeen met mijn praktijk, maar namen en concrete ervaringen vanzelfsprekend nooit. Ze heeft haar draai weer gevonden en we blikken terug op die zware tijd. ‘Ik ben zo geschrokken dat ik een depressie had, zo kort na elkaar, twee keer in een jaar tijd. Nu durf ik daarover te vertellen. Maar als je er middenin zit, gaat dat gewoon niet. Het is zo’n raar gevoel dat je dan niet op jezelf kunt vertrouwen. Mensen mogen weten hoe ingewikkeld het is om hup te vinden, en ik probeer me er niet meer over te schamen. Zo is het echt, ik kan even niet mee bewegen. En wat was het fijn als er mensen waren die gewoon ook stil konden zijn, met me gingen wandelen, zonder veel moeilijk gepraat. Dat ik hier de volgende dag terecht kon. Je luisterde en niet met adviezen aan kwam.’ Marloes moet medicatie blijven nemen, ook nu ze weer fit is. Hoe gek ze dat ook vindt, dat zo’n pilletje zoiets wezenlijks met je brein doet. Ook dat was niet makkelijk te accepteren, voelde een beetje als falen. Maar nu gunt ze zichzelf de ruimte dat het is zoals het is en dat geeft rust. Het is prettig om zo terug te kunnen blikken. Marloes haalt nog iets anders aan. Over hoe ze als kind probeerde niet op de randjes van de stoeptegels te staan. Het haar het gevoel gaf dat ze daarmee nieuw onheil kon vermijden. Dat na de dood van haar vader, nu ook niet haar moeder dood zou gaan. En toen ging heel onverwachts de lieve buurvrouw dood. En ze nog weet dat ze toen dacht ‘nu heb ik het toch niet goed gedaan, wat is er mis met mij ….’. Ach, zo verdrietig, zo’n klein meiske, zich zelf al zo weinig ruimte gunnend, en hoe begrijpelijk omdat het je toch een beetje houvast geeft als je kan bedenken dat het aan jezelf ligt. Maar wat was het fijn geweest als er een volwassene haar had gezien, met haar was gaan wandelen en dat ze gerust op de randjes mag staan. Die stappen zet ze nu, niet meer beperkend, maar ruimte nemend en daarmee gevend. Vertellen aan belangrijke mensen om haar heen over haar depressie. Opdat ze haar begrijpen als ze een terugval zou krijgen. Marloes en ik nemen afscheid, wie weet komt ze nog eens een keer, dat houden we open. Ruimte. In het reine komen met jezelf. We kunnen wat leren van de moestuin. Die tuin die nu er ogenschijnlijk maar schraal bij ligt, we geven het de rust, straks wordt er weer in gewerkt, de grond vruchtbaar maken, en nog beetje beter loswoelen zodat die wortels eindelijk eens dieper kunnen wortelen en kunnen groeien tot wie ze zijn. En zoek je hulp voor je eigen worteling, gerust bij me aankloppen. De kerstdagen komen eraan. Dagen waarin we terugdenken aan lieverds die er niet meer zijn en daarmee toch ook weer even wel. Ik heb daar een mooi gedichtje over. Maria Louridtz schreef het. Zingen engelen dingen die alleen engelen kunnen zingen of zijn er ook dingen als herinneringen die over engelen gingen en die mensen kunnen zingen? Ik wens je prettige dagen en een fijn nieuw jaar. Vriendelijke groet, Hilda Lemaire (Mijn praktijk is open met inachtneming van alle belangrijke maatregelen rond COVID-19 vanuit het RIVM en mijn beroepsvereniging.) Hilda Lemaire 06 242 13 059 www.doenenlaten.com Ken je anderen voor wie dit artikel interessant kan zijn? Mail hem gerust door, graag zelfs. Copyright © Hilda Lemaire. Alle rechten voorbehouden. Artikelen of delen hieruit mogen elders gepubliceerd worden, maar alleen op o.v.v. het copyright en de naam van de website. Abonneren op de gratis maandelijkse artikelen? Dat kan via www.doenenlaten.com | |