| Lieve cultuurliefhebber, Nog vijf uur dan wuiven we 2020 uit in kleine kring, met sterretjes. Dromend van? Een 2021 dat er voorlopig weliswaar weinig beter uitziet, maar dat met een beetje meewind ook het (na)jaar zal brengen van weer volle theater-, bioscoop- en concertzalen, van grote tentoonstellingen, opera’s, festivals, weer samen uitgaan, lachen in de pauze en elkaar spontaan om de hals vliegen. Is het triviaal om niet alleen naar de kunst zelf, maar ook de rituelen eromheen te verlangen? Bianca Stigter betoogt in haar fraaie essay over de stille wereld van nu dat de magie van theaterbezoek juist in belangrijke mate hangt aan de gezamenlijke ervaring.
Was 2020 dan een jaar om gewoon snel te vergeten of als intieme inkeerfase te idealiseren in ons buigzame geheugen? Dat ook weer niet. We schreven veel over alle digitale ontwikkelingen die in een stroomversnelling raakten. De roep om een diverser en inclusiever kunstleven werd luider, de discussie over cancel culture scherper. Genre voor genre maakten mijn collega’s en ik de balans op over 2020. Spoiler: er waren lichtpuntjes. Maar een handjevol, geen sterrenhemel. Dus vast voor straks: proost. Op een rijker door live-kunst opgelicht 2021. | 
