| Lieve lezer,
Deze week verlangen we terug naar huis bij Hard//hoofd. Tijdens de Heimweek onderzoekt iedereen op zijn eigen manier de verschillende aspecten van deze eenzame emotie. Zelf was ik vroeger trots op het feit dat ik nooit heimwee had. Zelfs iemand missen deed ik relatief laat, pas toen mijn vriendin het uitmaakte vlak voor ik met school naar Rome vertrok. Maar heimwee, dat bleef mij wereldvreemd. Vakantie is toch veel leuker dan thuis zijn?
De eerste keer dat ik heimwee had, was ik negentien. Ik verbleef wederom in Rome – of tenminste, in een klooster ergens op een heuvel, vlak buiten Rome. Ik woonde daar een jaar, voor redenen die ik je ooit nog eens zal vertellen. Ergens na de tweede maand merkte ik dat ik tijdens de lunch geen zin had om met de rest van de bewoners te praten. Hoewel ik me normaal gesproken met alle liefde volpropte met pasta’s en versgeknede mozzarella, ging ik deze keer als een van de eersten van tafel. Nadat ik op mijn kamer tien keer checkte of ik toevallig net een bericht kreeg van een vriend uit Amsterdam, besloot ik naar buiten te gaan en me te verstoppen tussen de struiken in de tuin.
Ik ging vaak naar deze plek toe wanneer ik alleen wilde zijn. Je had er een fantastisch uitzicht op het glooiende Italiaanse platteland. Maar deze keer zag ik niet de goudgele gloed die de zon aanbracht aan de akkers, noch het wuiven van de graanvelden in de verte. Het was de uitgestrektheid van het panorama dat me overviel, een uitgestrektheid die makkelijk overhelde in uitzichtloosheid. Nog een jaar zou ik daar moeten blijven. Hoe ging ik in godsnaam een jaar vullen? Je kan maar zoveel pasta en mozzarella eten; op een gegeven moment moet er toch echt iets gaan gebeuren.
Ik aarzelde of ik mijn ouders zou bellen. Ik wilde het wel, maar wat kon ik ze vertellen? Zij zouden er niks aan kunnen veranderen, en ik wilde hen ook niet teleurstellen. Na een tijdje naar het landschap te hebben gestaard, ging ik terug naar mijn kamer. Daar deed ik wat ik altijd doe als ik het even niet meer zie zitten: ik gaf me over aan een diepe, uitgestrekte slaap, waarin woorden als ‘thuis’ en ‘alleen’ geen betekenis meer hebben.
Liefs,
Esha Guy Hadjadj
Chef Actueel
| 