Beste Do, De titel van deze nieuwsbrief doet wellicht vermoeden dat iets laten liggen niet goed zou zijn. Maar daar denk ik anders over. Want moet je altijd alle opgedane leed oppakken omdat je er last van hebt? Mag iets in je leven ook een beetje blijven knagen omdat het onverteerbaar is? En wat is het goede moment om iets op te pakken? Lees er meer over in dit artikel. Vriendelijke groet, Hilda Lemaire Artikel: Pak je het op of laat je het liggen? | Mag iets in je leven ook een beetje blijven knagen omdat het onverteerbaar is? Ik neem de situatie van Axel*. Als kind heeft hij moeilijke beelden over zich heen gekregen. De paar zinnen die hij mij destijds vertelde waren voldoende om de heftigheid ervan mee te voelen en daarna ging het op slot. Het slot was veiliger dan de vertrouwdheid hier in de praktijkkamer. We spreken elkaar jaarlijks een keertje, gesprekken over het leven van nu en de rustige stilte van weten dat ik iets weet wat voor hem onverteerbaar blijft. Veilig dat we het er niet over hebben. Laat hij het liggen? Ja, zeker. En is dat erg? Nee. Voor Axel op dit moment zeker niet. Het gaat over draaglast en draagkracht. De last is te groot voor zijn krachten, hij weet dat en ik vermoed het ook. Misschien verandert het nog, en misschien ook niet. Maar wat belangrijker is, is dat hij verzekerd is van dat hij de regie hierover mag hebben. Nu wel! En dat vind ik een groot goed. *Situaties komen overeen met mijn praktijk, maar namen en concrete ervaringen vanzelfsprekend nooit. Anders ging dat bij Juliette*. Zij kwam terug nadat we vier jaar geleden ons laatste gesprek hadden. "Er sluimert nog iets, ik kan er niet goed genoeg mee overweg en heb er in mijn nieuwe baan weer last van." Die last gaat over het gevoel dat een paar collega’s haar niet ‘moeten’. "Ik doe er steeds een schepje bovenop" vervolgt Juliette in ons gesprek, "en ik weet dat dit niet de goede manier is om hen voor mij te winnen. Kunnen we daar nog eens over hebben?" Juliette pakt iets op wat toen ook speelde, en wil er een stap verder mee komen. Ze herkent haar patroon van pleasen weer, sneller dan voorheen, en het blijft moeilijk om dat patroon te doorbreken. We onderzoeken vooral die behoefte om mensen voor haar ‘te winnen’ zoals ze dat zelf zegt. Er moet iets veroverd worden en hoe dat komt, dat weet ze. Haar moeder kon na de dood van vader dagen van stilzwijgen doorbrengen. Juliette als enig kind ging op haar achtste van alles doen om moeder ........; tekeningen maken, afwas doen, expres iets kapot laten vallen omdat dit de stilte doorbrak. Alles om moeder voor haar te winnen. En later herhaalde dat patroon zich bij haar man en nu haar collega’s. In de gesprekken halen we dat kort terug maar focussen ons vooral op hoe het nu anders kan. Wat dat van haar vraagt aan hobbels en hoe ze dat concreet kan aanpakken. Juliette pakt het aan, heeft er nu zichtbaar meer zelfvertrouwen in dan eerder. Ook tijd heeft hierin iets gedaan. Ik noem dat levenstijd opdoen. Ook dat is nodig om inzichten uit therapie eigen te maken en dan kom je soms achter dingetjes die nog niet voldoende af zijn en is het tijd voor nog een volgende stap. Het lijkt een cliché, maar de tijd geeft echt aan of je aan iets toe bent of niet. Sommige mensen houden iets stevig op slot, dan voelt het meest veilig en soms is dat schijn veiligheid. Dat gaat dan op den duur zo onaf voelen dat de angst wordt overwonnen om een stap te zetten naar confrontatie met te moeilijke opgedane ervaringen uit je leven. Het onaffe gevoel verwoorden cliënten als: “Niet echt happy, soms zo uit mijn doen door iets wat ik niet kon vatten.” “Ik wist lang niet hoe dat nou kwam, weet het aan drukte, die onrust in me.” “Mezelf raar vinden en daarover malen. En dan werd het alleen maar een grotere brij, dus dan schoof ik het maar weer opzij.” “Ik heb ‘het’ lang laten liggen, nu ga ik het toch oppakken. En, daar zie ik tegenop.” Terug naar Juliette. Ze weet de vinger op de juiste plek te leggen als ze zegt: "Ik kom aandacht tekort." Een heel juiste constatering zonder dat ze zichzelf in de slachtofferrol zet. Het is opmerken dat ze iets niet krijgt wat ze wel degelijk nodig heeft en daarin ook zelf bijdraagt door zo haar best te doen anderen voor haar te winnen. Dat zijn onduidelijke signalen. En het is gedrag wat gaat over dingen voor anderen oppakken. Dat oppakken blijft ze doen, maar nu meer voor haarzelf. Ze geeft aan wat ze nodig heeft, betrekt bijvoorbeeld collega’s als ze met een werkvraagstuk worstelt. En doet de ervaring op dat mensen haar willen horen en echt niet willen dat ze stil is. Doen of Laten, daar ging het in dit artikel eigenlijk over. Wat ik belangrijk vind: Je blijft toch altijd zelf de regie mogen houden over wat je wel en niet oppakt. Zodat je niet (opnieuw) over een grens wordt getrokken. Misschien wel gekieteld....... Ik wens je een mooie dag met 'lachkietels'. Vriendelijke groet, Hilda Lemaire Hilda Lemaire 06 242 13 059 www.doenenlaten.com Ken je anderen voor wie dit artikel interessant kan zijn? Mail hem gerust door, graag zelfs. Copyright © Hilda Lemaire. Alle rechten voorbehouden. Artikelen of delen hieruit mogen elders gepubliceerd worden, maar alleen op o.v.v. het copyright en de naam van de website. Abonneren op de gratis maandelijkse artikelen? Dat kan via www.doenenlaten.com | |