Omdenkverhaal: De strategie van het elimineren - deel 2

Vorige week publiceerden we deel 1 over de omdenkstrategie van het elimineren. Deze strategie, 1 van de 15 die we behandelen in ons boek Huh?! - de techniek van het omdenken, is gebaseerd op het inzicht dat rouw, verlies en pijn onvermijdelijk zijn. Dat erkennen vormt de basis van deze strategie. De komende weken vertellen we je in onze verhalen op zondag meer over deze omdenkstrategie. Vandaag gaan we verder met twee andere varianten van elimineren. De eerste is het best te verduidelijken aan de hand van de uitspraak ‘Insanity is doing the same things over and over again and expecting a different outcome’. Alsmaar hetzelfde doen en verwachten dat er een ander resultaat zal optreden.

Helaas zijn nogal wat ‘oplossingen’ die we hanteren gebaseerd op de benaderingswijze: steeds meer je best gaan doen. Tegen beter weten in. Een mooi voorbeeld zijn van die geschreven of zelfs gedrukte bordjes bij de uitgang van een gebouw: ‘doe het licht uit’, ‘zet het alarm aan’, ‘vergeet niet de deur op slot te draaien’, ‘denk aan het antwoordapparaat’. Hoe meer uitroeptekens er op zo’n blaadje staan, hoe vaker woorden of regels onderstreept zijn, des te groter is de kans dat dit in het verleden alsmaar niet werkte en (dus) in de toekomst ook niet zal gaan werken. Het is alleen maar meer van hetzelfde. De tweede variant van de strategie van het elimineren is dan ook het stoppen met een aanpak die niet werkt. Ermee ophouden. De grap is dat alleen dat vaak al genoeg kan zijn om een nieuwe mogelijkheid te creëren. Laten we dat illustreren met een voorbeeld.

Een IT-bedrijf raakte tot ergernis van de directie voortdurend zijn nieuwe mensen kwijt. Hoe ging dat? Ze namen na een duur wervings- en selectieproces nieuwe mensen aan, gaven hun het beste trainings- en opleidingsprogramma, de werknemers hadden echter de opleiding nog maar nauwelijks afgerond of ze werden alweer weggekocht door de concurrentie. Blijkbaar had het bedrijf een voortreffelijke aantrekkingskracht op jonge high potentials maar minder op ervaren werknemers. Alle ja-maar-modellen met straffen, regels en sancties leverden niet het gewenste resultaat. Ook hogere salarissen bleken niet te werken. Blijkbaar was het bedrijf gewoon niet zo spannend dat mensen er wilden blijven werken. Dat ging een hele tijd zo door, tot de directie besloot ja-en te zeggen tegen de situatie. Ze richtten een subbedrijf op dat zich richtte op het verzorgen van trainingen en opleidingen voor mensen die snel carrière wilden maken. Blijkbaar waren ze daar goed in. Het was een win-winsituatie. Ze werden nog aantrekkelijker voor high potentials, konden twee jaar de vruchten plukken van hun arbeid en verdienden met dit alles veel geld. Zoveel zelfs, dat het hun corebusiness werd: het bedrijf transformeerde van een standaard IT-bedrijf in een modern en succesvol opleidingscentrum.

Ook als het gaat om werkelijkheden die op zich prima functioneren (waar geen enkel probleem aanwezig lijkt te zijn) kan de strategie van het elimineren uiterst creatief werken. Hoe pas je haar toe? Simpel. Neem iets, haal er een onderdeel van af en onderzoek of je met wat overblijft iets nieuws kunt creëren. Simpel. Deze derde variant van het elimineren zou je ook als de demontagetactiek kunnen omschrijven. Het aardige is dat we op die manier kunnen sleutelen aan de meest uiteenlopende werkelijkheden. En de gedachten die dat oplevert zijn altijd creatief. Hoe zou een restaurant zijn zonder stoelen? Voetbal zonder bal? Een televisie zonder afstandsbediening? Een auto zonder stuur? En het aardige is, zo zijn natuurlijk al heel veel vondsten gedaan. Is een mobiele telefoon niet gewoon een telefoon zonder snoer?
Ter illustratie. Huisvestingskosten zijn voor beginnende ondernemingen vaak een struikelblok. Maar wat als je het idee van huisvesting nu eens helemaal wegdenkt? Zo ontstond een uniek initiatief op het gebied van de kinderopvang. De organisatie haalt de kinderen met een bus van school op, vervolgens gaan ze de natuur in, ze wandelen in het bos, gaan op bezoek bij de boer, bekijken lammetjes in de lente, gaan schaatsen of sleetje rijden als het winter is, zwemmen in de zomer, bladeren verzamelen in de herfst. Het feit dat dit bedrijf geen gebouw heeft is niet een zwakte, het is juist een unique selling point.
Vergaderen, ook zoiets. Een mens besteedt een kwart van zijn werktijd aan vergaderingen, vaak niet de meest vruchtbare uren. Dat kan beter, dacht TNO. Dus bedacht men staand vergaderen. Een stuk minder comfortabel, en dat zou de besluitvaardigheid van de deelnemers alleen maar ten goede komen. Met als gevolg een kortere en efficiëntere bijeenkomst. TNO onderzocht de resultaten van de zogenaamdestand-upmeetings en kwam tot verbazingwekkende conclusies. De besluitvorming was efficiënter en de vergadertijd werd met een derde verkort. Vergaderen in Nederland kost 30 miljard euro per jaar, staand vergaderen betekent een potentiële kostenbesparing van 10 miljard euro.
Volgende week heeft ons hele team even vakantie. De week daarna gaan we verder met het derde en laatste omdenkverhaal over de strategie van het elimineren. Mét een museumtip voor een interessant uitje deze zomer. Wil je nu al verder lezen? Dat kan door het kopen, luisteren of lenen van ons boek Huh?! - de techniek van het omdenken.

Iedere zondag ontvang je een Omdenkverhaal in jouw inbox. Kom je zelf zo'n verhaal tegen? Bijvoorbeeld in de krant, op je werk, thuis of online. Of heb je zelf iets omgedacht dat perfect past tussen alle Omdenkverhalen op onze website? Laat het ons dan vooral weten, want we zijn altijd op zoek naar fraaie voorbeelden. Mail jouw verhaal of tip naar [email protected]. Dank je wel.