Inleiding
In deze beschikking geeft het hof aan dat de regeling van de transitievergoeding uit de Wet Werk en Zekerheid (WWZ) in beginsel ook van toepassing is op arbeidscontracten van zorgverleners die uit een PGB worden betaald. Voor letselschadezaken kan dit onder omstandigheden een extra schadecomponent vormen.
Feiten
Verzoekster in de zaak trad in 2006 voor onbepaalde tijd in dienst bij een hulpbehoevende man. De vrouw verleende verschillende vormen van zorg aan de man, tegen een netto loon van € 1.070,- per maand. In 2010 legden zij de arbeidsovereenkomst schriftelijk vast in een zorgovereenkomst/arbeidsovereenkomst. De man beschikte over een PGB. Het salaris van de vrouw werd hieruit door de SVB rechtstreeks op haar bankrekening overgemaakt.
In 2015 gaf de vrouw na een stevige woordenwisseling aan dat zij niet meer voor de man wilde werken en zij vertrok. De man stelde dat zij ontslag had genomen, maar dat werd door haar betwist. Op verzoek van de man werd het arbeidscontract door de kantonrechter ontbonden, vanwege een verstoorde arbeidsverhouding. De vrouw vorderde vervolgens doorbetaling van loon tot aan de ontbinding, alsmede een transitievergoeding.
De transitievergoeding werd afgewezen. De kantonrechter wees op de bijzondere aard van de overeenkomst, het feit dat de man niet het oogmerk had om uit de overeenkomst economisch voordeel te halen en tot slot dat binnen de regels die gelden voor het PGB geen ruimte is voor toekenning van een transitievergoeding.
Beoordeling
In hoger beroep wordt anders geoordeeld. Het hof stelt voorop dat op de arbeidsovereenkomst het wettelijke systeem van toepassing is, zoals dat geldt sinds 1 juli 2015, en dat de vrouw dus in beginsel recht heeft op de transitievergoeding (r.o. 5.7). Aan de voorwaarden is voldaan, nu de overeenkomst minimaal 24 maanden heeft bestaan, de overeenkomst op verzoek van de man is ontbonden en het eindigen van de overeenkomst niet aan ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van de vrouw is te wijten.
Toekenning van de vergoeding is volgens het hof hier ook niet naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar, zoals de man had verdedigd. De arbeidsovereenkomst als de onderhavige onderscheidt zich volgens het hof weliswaar van reguliere arbeidsovereenkomsten, maar daarin heeft de wetgever geen aanleiding gezien om een uitzondering voor wat betreft de transitievergoeding te maken. Van financieel onvermogen bij de man om de vergoeding te betalen, was bovendien niet gebleken.
Uitspraak
Het hof veroordeelt de man om aan de vrouw een transitievergoeding te betalen, van in dit geval € 3.467,-.
