Gardens Speak – Tania El Khoury
Met een interactieve geluidsinstallatie geeft El Khoury slachtoffers van Assad hun stem terug. (…) Een krachtig en mooi vormgegeven eerbetoon (…), in zorgvuldige samenwerking met Syriërs die hun geliefden verloren. Een bescheiden ode aan de mensen die vechten voor de vrijheid.
de Volkskrant, Karin Veraart ★★★★

The Dark Ages – Milo Rau
De Zwitserse journalist en regisseur Milo Rau koos een dwingende, documentaire vorm voor deze voorstelling. Afwisselend vertellen twee Bosniërs, een Servische, een Russische en een Duitser hun levensverhaal - dat voor allen wordt bepaald door oorlogen. (…)The Dark Ages is een intieme maar indringende vertelling, een vijftal verhalen dat niet alleen over oorlog gaat, maar meer nog over de waarde en het belang van het doorgeven van verhalen.
Het Parool, Sander Janssens ★★★★

The Future of Sex – Wunderbaum
Dat de voorstelling de volle twee uur ongemeen boeiend is, komt mede door de kwaliteit van de vier acteurs. (…) Grunberg laveert als zichzelf fraai tussen authentiek en een tikkeltje koket, en dat is in een productie als deze zeer op z'n plaats. (…) The Future of Sex is somber en soms ook cynisch bekentenistheater, maar nergens dogmatisch. Het open karakter ervan laat gelukkig ruimte voor een andere kijk op liefde, seks en intimiteit - 'of er van je gehouden wordt is leeftijdloos'.
de Volkskrant, Hein Janssen ★★★★

Le Encantadas – Olga Neuwirth
De zes ruimtelijk opgestelde ensembles zorgen in de Gashouder (…) vaak voor een ongelooflijk akoestisch genot, want in combinatie met de elektronica klinkt het allemaal geweldig. De klanken van Neuwirth [trekken] als een permanent veranderend wolkendek aan de toehoorder voorbij. (…) De uitvoering door het Ensemble intercontemporain onder Matthias Pintscher was meesterlijk.
Het Parool, Erik Voermans ★★★

The Transmigration of Morton F. – Sjaron Minailo
De scènes bieden surrealistische droomwerelden die aan David Lynch doen denken. (…) Bijzonder zijn de beelden opgenomen in het voormalig zwemparadijs Tropicana in Rotterdam. Er wordt gedanst. Door de techniek kun je als het ware tussen de dansers doorkruipen: dit smaakt naar meer. (…) Technisch en muzikaal is het zeer overtuigend.
NRC Handelsblad, Merlijn Kerkhof ★★★★

Husbands and wives – Toneelgroep Amsterdam, Simon Stone
Het spelplezier spat ervan af in scènes die zijn gemonteerd zoals de radertjes van een Zwitsers uurwerk in elkaar grijpen. Heebink en Greidanus laten elkaar alle hoeken van de kamer zien. Reijn gaat van fijn mutsig naar zelfbewust. Nasr geeft Gabe het neurotische van een Woody Allenkarakter mee. (…) [Stones] Allenadaptatie levert wel een fraaie voorstelling op.
Het Parool, Hans Smit ★★★★

Africa Express Presents… The Orchestra of Syrian Musicians with Damon Albarn and Guests
Het belang van een muzikale avond kan sociale conventies ontstijgen, het kan ook de kwaliteit van de muziek secundair maken. Dat het orkest van Syrische topmuzikanten bij elkaar was in Amsterdam was al een klein wonder. (...) Het knappe van zanger Damon Albarn (Blur, Gorillaz), de drijvende kracht achter de productie, is dat het geen goededoelenshow a la Live Aid is, maar dat hii de muziek zelf laat spreken. (...) [De solo's van Bassekou Kouyaté uit Mali en Noura Mint Seymali uit Mauritanië] behoorden samen met die van orkestleden tot de meest indrukwekkende. (...) De actualiteit was nooit ver weg met de indrukwekkende visualisaties van twee Syrische kunstenaars op de achtergrond, waarin verwoesting en hoop de grote thema's waren.
NRC Handelsblad, Leendert van der Valk ★★★★

Zemlja – Alexandr Dovzjenko, DakhaBrakha
Je wilt niets missen van dit zen-achtige filmwerk van regisseur Alexander Dovzjenko (1894-1956) en dat heeft Zemlja te danken aan de soundtrack die er in het Amsterdamse Muziekgebouw live bij wordt uitgevoerd. Een kleine sensatie op het Holland Festival. (…) Ondersteund door die onbevattelijk mooie en volkomen unieke muziek krijgen de beelden van Dovzjenko een monumentaal gewicht. De composities tillen de film op en dwingen de kijker tot volle overgave: laat maar over je heen komen. (…) Het publiek wankelde naar buiten, na de verplichte en uiteraard staande ovatie.
de Volkskrant, Robert van Gijssel