Lieve lezer,
Zaterdagavond in de stadsschouwburg werd het gewoonlijke volwassen geroezemoes overstemd door een kakofonie van kindergelach en van die leuke, hoge gilletjes. Ik zat, aangestoken door alle opwinding om me heen, ook te wiebelen op mijn stoel: ik zou voor het eerst mijn kinderlijke fantasiewereld van Het oneindige verhaal van Michael Ende werkelijkheid zien worden. Ik heb het boek vroeger verslonden en wilde er toen het liefst in verdwijnen. Tot nu toe (reken maar zeker twintig jaar lang) was mijn beschermingsinstinct te groot om de verbeelding van een ander de mijne te laten vertroebelen.
De muzikanten speelden hun eerste noten en de acteurs kwamen het toneel op en de volgende twee uur zou ik, samen met al die kinderen in het publiek, toekijken hoe in elke scène een klein stukje van mijn gekoesterde Fantasië tot werkelijkheid werd. De combinatie van het decor, de weelderige kostuums en de live muziek was overdonderend, maar wat er allemaal precíés op dat toneel gebeurde, dat is een verhaal wat maar een andere keer verteld moet worden.
Ik fietste glunderend naar huis terwijl de drukte van de nacht om me heen danste. De dagen daarna bleef ik (met een gigantische glimlach) nadenken over dat hele magische, specifiek menselijke kunnen: het tot gedeelde werkelijkheid maken van iets dat begint als een klein stekje van iemands fantasie. En hoe meer mensen gezamenlijk aan een project werken, hoe magischer het eigenlijk is.
De afgelopen maanden heb ik zo’n stekje zien groeien. Dit keer niet als toeschouwer, maar als adjunct-hoofdredacteur heb ik van binnenuit voor het eerst van dichtbij mogen meemaken wat het betekent om een magazine te maken: van vergaderingen over het thema tot het meeschrijven aan de pitch-oproep, het daaropvolgende bespreken van de pitch-inzendingen, het begeleiden van de stukken, de deadlines (en de bijbehorende sorry’s) en de eindeloze hoeveelheid mailtjes. En dan nu de laatste fase: hoe beeld en tekst worden samengevoegd tot een groot, glitterend geheel. Het is eigenlijk best wel onvoorstelbaar hoe veel liefdevolle handen en ogen (en plaatjes, linkjes en pdf’s) er over die straks geprinte 124 pagina’s zijn gegaan. Maar ja, hoe meer mensen gezamenlijk aan een project werken, hoe magischer het eigenlijk is.
Ben je ook benieuwd naar wat al deze schrijvers, illustratoren en redacteuren zo liefdevol bij elkaar hebben weten te brengen? Je kunt je alléén vandaag nog abonneren en dan valt het vierde glitterende magazine volgende maand bij jou op de mat.
Liefs,
Nina Läuger
adjunct-hoofdredacteur |
|
| 🚨 Laatste kans! Word alléén vandaag nog abonnee en ontvang Hard//hoofd magazine ‘Sorry’ |
|
| Hard//hoofd verschijnt weer op papier! Word uiterlijk vandaag, 2 februari, trouwe lezer van Hard//hoofd voor slechts €2,50 per maand en ontvang in maart al ons nieuwste magazine, met als thema ‘Sorry’.
Met een stamelende sorry bied je een verontschuldiging aan. Je trekt een opzichtig pruillipje om de uitspraak kracht bij te zetten. Vochtige ogen en trillende stem. Of is je sorry uit frustratie geboren? Een ‘sorry hoor’ – ongemeend en weinig verzachtend – want waar komt toch de drang vandaan om sorry te zeggen als je niets fout hebt gedaan? Of misschien krijg je het woord juist nooit over je lippen? Wat voor bevrijdende zucht ontsnapt er aan jouw lichaam als er eindelijk een excuus door de regering wordt gemaakt? En wat betekent dat excuus eigenlijk? Vind herkenning of daag je eigen sorry-gedrag uit in ruim 120 pagina’s Hard//hoofd magazine. |
|
Oproep: Stuur je pitch in voor ‘Lief Kutland’, het vijfde Hard//hoofd Magazine! |
| ‘Lief Kutland’ zijn de begintonen van waaruit vrije utopieën werkelijkheid worden, of waarmee we ongelimiteerd verdriet en woede botvieren op alles wat er misgaat. Fantaseer je met ons mee? Lees de oproep voor details. Stuur uiterlijk zondag 4 februari een pitch naar [email protected].
Vraag je je af: nu al een oproep voor het herfstmagazine terwijl het lentenummer nog niet uit is? Hard//hoofd streeft ernaar om een toegankelijk platform te zijn voor nieuwe stemmen. Pitchoproepen zijn daarom open oproepen. We verwachten meer dan honderdvijftig reacties en om die een eerlijke kans te geven, plannen we vooruit. Als je abonnee bent kan je Magazine 4: ‘Sorry’ in maart verwachten! |
|
Het voorleesuur heeft geslagen – een essay over morele paniek |
| Tekst: Rijk Kistemaker | Beeld: Sosse Serpenti | Leestijd: 6 tot 10 minuten |
|
| In april 2023 werd een onschuldige dragqueen-voorleesmiddag plots het middelpunt van ophef. Opgefokt door radicaal-rechtse groeperingen, werd er die middag luid geprotesteerd tegen het initiatief. Op het verkeerde tijdstip, maar toch: de morele paniek was niet te overzien. Reden genoeg voor Rijk Kistemaker om na te gaan: die paniek, waar komt die vandaan? En wat zit er eigenlijk achter? |
|
| Steun Hard//hoofd en verzamel kunst. |
|
Hard//hoofd biedt ruimte aan nieuwe stemmen. Op Hard//hoofd vinden zij een plek voor experiment, vertrouwen en kwetsbaarheid. Een plek om elkaar te steunen en zich open te stellen binnen de veilige ruimte van ons medium. In deze tijd is zo'n vrije ruimte harder nodig dan ooit.
Om deze ruimte te behouden is ook jouw steun essentieel. We maken Hard//hoofd samen met alle mensen die het belangrijk vinden dat een vrije ruimte voor experiment en ontplooiing bestaat. Zet je wanhoop om in daadkracht en sluit je aan! |
|
|
Onze kunstverzamelaars zorgen dat wij onze makers een vrije ruimte kunnen blijven bieden en hen optimaal kunnen ondersteunen. Als dank ontvangen zij gesigneerde kunstwerken van talentvolle kunstenaars. Eerdere kunstwerken waren van Jan Hoek, Nastia Cistakova, Raquel van Haver en Sanja Marušić.
Doe ook mee en steun nieuwe stemmen. Zeker in deze tijd. |
|
|
|
