| Dit artikel gaat over ‘Als ik weg ga, dan laat ik de ander in de steek’. Zo kan dat namelijk voelen als je het machteloze gevoel kent van opgedaan verlies en gemis. Die ‘ander’ is echter behalve degene waar het nu om draait, ook die belangrijke persoon van ooit uit je leven. Vriendelijke groet, Hilda Lemaire | Artikel: In de steek laten of verder gaan? |
De relatie van Maud (34)* met haar partner loopt slecht. En behalve dit verdriet speelt oud zeer van Maud op, vertelt ze als ze mij opbelt. “Mijn moeder is dood, al een tijdje, ik was 18. Mijn moeder was zo blij voor me toen ik met Roos thuiskwam. Had al lang in de gaten dat ik vrouwen leuker vond dan mannen. Maar Roos en ik, we groeien uit elkaar.”
In ons vierde gesprek vraag ik Maud hoe het gaat sinds de vorige keer dat ze hier was. “Ja, wel goed eigenlijk,” en ze somt op wat beter gaat.
En dan in een zin blijft ze hangen, en het blije gaat van haar gezicht af ….. “Wat gebeurt er?”, vraag ik. “Ik weet het ook niet”, tranen druppen, “Het gaat echt wel beter, maar het voelt ook gek leeg en onbeschermd, ik sta er alleen voor. Er zijn natuurlijk wel andere mensen, maar niemand zoals zij.”
De ‘zij’ is haar moeder. Ik pols eens of dat lege en eenzame gevoel te maken heeft met dat veilige, lieve, moederlijke en onvoorwaardelijke.
Maud verzucht “Oh, houdt het dan nooit eens op. Niet te doen om dat weer te voelen, dat wil ik niet!” Ze schiet in een lach die geen lach is, het steekt dat grote gemis van moeder. De moeder die zo blij was met Roos, stabiele factor in het leven van haar broze dochter met een zieke moeder en een vader die uit beeld is. *Situaties komen overeen met mijn praktijk, maar namen en concrete ervaringen vanzelfsprekend nooit. Maud kijkt nadenkend, zit in gedachten weer naast het bed van haar moeder, waar ze veel was in haar laatste dagen. Ook al zegt Maud niet zo veel, er wordt veel gedacht in de stilte in mijn praktijkkamer. Ook bij mij flitst een gedachte door me heen die ik uitspreek: “Ben je bang om je moeder in de steek te laten?”
“Ja”, knikt ze snikkend, “Heel erg. Dat zou zo oneerlijk en gemeen van me zijn, (haar hoofd knikt mee) alsof ik haar niet meer nodig heb, ik laat haar achter. En straks vergeet ik haar nog. Ik kan dat toch niet doen!”
Gesnik wat van ver komt, handen in haar gezicht. Niet te doen om te kijken naar wat ze naar haar gevoel allemaal aanricht aan schade. Roos aan gort, moeders blijheid en verwachtingen niet waarmaken.
Maud vervolgt: “Terwijl ik weet dat zij niets liever zou willen dat het mij goed zou gaan.” Stil.
“Vind je me gek?”
Nee, ik vind dat niet gek. En vraag haar ook wat ze zou kunnen vergeten waarvan ze nu denkt ‘oh, wat erg’.
“Dat ik niet meer aan haar denk” antwoordt Maud. “Terwijl ik juist nu meer op mezelf vertrouw dan voorheen, ik ben minder bezig wat zij ervan zou vinden, volg mijn eigen richting. Precies wat zij zou willen. Ik denk ook eigenlijk minder aan haar.”
Maud worstelt hardop met haar tegenstrijdige gedachten en gevoelens. Ze wil verder gaan met haar leven en zet daarin ook stappen. Haar relatie met haar partner is ze aan het verbreken. Ze beschreef de relatie in haar vorige gesprek als ‘op de rem leven’.
Een relatie die echt liefdevol is geweest maar haar schijn houvast gaf. Haar vrouw was lief en zorgzaam, een beetje ouder dan Maud, een beetje moeder. Het leven kabbelde voort. Kabbelde teveel, dat was aanleiding voor Maud om contact met mij op te nemen. Weg gaan van iets of iemand, en afscheid nemen van wat was, is iets anders dan in de steek laten. Zo kan dat echter wel voelen als je zelf in je (meestal jonge) leven de ervaring hebt gekend van groot verlies en gemis. Een ander het gevoel geven dat hij of zij in de steek wordt gelaten wil je dan nooit op je geweten hebben.
En dan zet je, zoals Maud dat zo treffend beschreef, de rem op je leven. Om die rem eraf te kunnen halen is het nodig dat je stappen durft te zetten die recht doen aan je eigen dromen in plaats van de dromen van die belangrijke ander.
Maud probeerde het leven van haar moeder voort te zetten in de relatie met haar partner die veel moederlijkheid en veiligheid in zich had. Ze werd echter te afhankelijk en dat ging knagen.
Ze gaat bij haar vrouw weg en verder met haar leven waarvan ze echt nog geen duidelijk idee heeft hoe en wat. Maar het voelt goed om op eigen benen te staan. En heus ook eenzaam. Steun kan ze goed gebruiken, maar dat is iets anders dan doen wat de ander verwacht.
Verder gaan, je eigen behoeften erkennen, onder ogen zien wat niet goed voelt, waar je op de rem leeft, is moedig. Dat betekent nogal eens tegen de stroom in gaan, omdat mensen daar iets (lees ‘niets goeds’) van vinden. Maar onthoud maar, jezelf in de steek laten maakt echt eenzaam …. Zoek je hulp? Durf me te vinden. Klik hier voor één van de mogelijkheden. Ik wens je een mooie dag met lente in aantocht en niet vergeten: Jezelf in de buurt houden! Vriendelijke groet, Hilda Lemaire Hilda Lemaire06 242 13 059  Ken je anderen voor wie dit artikel interessant kan zijn? Mail hem gerust door, graag zelfs. Copyright © Hilda Lemaire. Alle rechten voorbehouden. Artikelen of delen hieruit mogen elders gepubliceerd worden, maar alleen op o.v.v. het copyright en de naam van de website. |
|
