Lieve lezer,
Uit mijn spreekkamer:
‘Heeft u Adolescence gezien?’ vraagt mijn patiënt P. met een schouderophaal, ‘zo’n Netflixserie.’
Dat is een opvallend luchtig begin van onze sessie – ik ben P.’s psycholoog – aangezien P drie sessies geleden nog woedend is weggestampt.
‘Ja, toevallig net,’ glimlach ik, ‘ik moet nog één aflevering.’ De sessie na het wegstampen heeft P. vooral gezwegen. De sessie daarna kwam het voorzichtig weer tot een gesprek.
‘Wat vond u ervan?’ Uitdagende wenkbrauwbeweging.
‘Ik vond het erg goed,’ zeg ik naar waarheid. Ik weet dat P. met deze opmerking iets van mij wil weten.
‘Op welke manier goed?’
‘Goed geacteerd. Geweldig dat cameraperspectief, en..,’ zeg ik, ‘ik vond het herkenbaar.’ Stilte. Ik vraag me af of ik nu te confronterend ben. ‘En wat vond jij?’
‘Herkenbaar?’ lacht P., ‘O, dat ik lijk op die gast, die gestoorde?’ P. zegt het quasi-verontwaardigd, lachend, maar kijkt me onafgebroken aan. ‘Bedankt hè.’
‘Ik bedoelde de psycholoog,’ zeg ik, maar ik corrigeer mezelf, ‘en ook de gesprekken, ja, in zekere zin. Ik herkende dat je soms, als psycholoog, iets direct vraagt en dan geen antwoord krijgt. Maar als je het met een omweg vraagt, dat je dan soms wel een antwoord krijgt. Dat vond ik herkenbaar.’ P. en ik kijken elkaar in de ogen. ‘En die jongen,’ vervolg ik, ‘uit de serie vindt dat soort gesprekstechnieken dan “manipulatie.”, “trucjes”.’
‘Ja!’ roept P. uit, ‘inderdaad.’
‘Maar zo was het dus niet bedoeld.’ Volgens mij hebben we het allang niet meer over de serie Adolescence.
‘Ja, weet ik. Nu dan. Ik heb dat wel even gedacht. Toen u zei-.’
Zie je deze scène voor je, lezer? Voor ik verder vertel over deze sessie tussen mij en patiënt P. is het misschien goed om één ding te weten: dat P. geen tienerjongen, maar een volwassen vrouw was. Grote kans dat je je P. had voorgesteld als Jamie, de 14-jarige hoofdpersoon uit de serie. Of als volwassen kerel. Wat zegt het feit dat ik hier met een vrouw spreek over onze verwachtingen van hoe mannen en vrouwen (en alles daartussen) zich tot elkaar verhouden? Impliciete man-vrouwbeelden zijn, ook in onze ‘woke’ maatschappij, nog best hardnekkig.
Maar schrijven kan ze blootleggen. Met Hard//hoofd organiseer ik een schrijfworkshop op 25 mei in Eye, waarin we verder praten over Adolescence, deze sessie, en de man. Ik hoop jullie allemaal te zien.
Liefs,
Marthe van Bronkhorst
redacteur  Wil je meer lezen van Marthe van Bronkhorst? Klik dan hier. |
|
Oproep: Meld je aan voor de Hard//hoofd schrijfworkshop – hoe schrijf je over mannelijkheid? |
| Beeld: Andrei Pacea | Leestijd: 3 minuten |
|
| Hard//hoofd organiseert op 25 mei de eerste schrijfworkshop! Tijdens deze middag zul je onder begeleiding van Selm Merel Wenselaers, Marthe van Bronkhorst en Jochum Veenstra de tijd krijgen om met elkaar in gesprek te gaan en aan een tekst over ‘mannelijkheid’ te werken. In de oproep staat meer over de workshopmiddag en over de keuze voor het thema. Aanmelden kan tot en met 22 april. |
|
‘Ik wil, wil jij ook?’: Reageer op de briefwisseling over seksueel consent! |
|
Column: Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles |
| Tekst: Marthe van Bronkhorst | Beeld: Jasmijn ter Stege | Leestijd: 4 minuten |
|
| 'Ik verlang zo erg naar een inspirerend figuur die logica ontdekt in de willekeur van wat ons allemaal overkomt. Die tegen me zegt: "Marthe, zó is het, en de rest is bullshit". |
|
Steun de makers van de toekomst, al meer dan 1.700 kunstverzamelaars gingen je voor!
Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe kunstenaars en schrijvers, waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. In deze tijd is zo’n vrije ruimte harder nodig dan ooit.
Als kunstverzamelaar zorg je ervoor dat wij onze makers een podium kunnen blijven bieden en hen optimaal kunnen ondersteunen. Als dank ontvang je eens of tweemaal per jaar gesigneerde kunstwerken van veelbelovende kunstenaars.
|
|
|
|
