| Beste ChristenUnie-vrienden, Wellicht was u er zaterdag zelf bij, op ons goedbezochte ledencongres in Ede. Hoofdthema was het asielbeleid, waarover ik later in deze nieuwsbrief nog schrijf, maar ook in de voorafgaande ledensessies kwamen we tot goede gesprekken. Er waren goedgevulde zalen over landbouw en natuur, over de zorg, over koopkracht en in nog zo’n zaaltje mocht ik samen met Stieneke een ‘ask me anything’-sessie over van alles en nog wat doen. Van ‘anything’ dat ter sprake kwam, kwam er één vraag steeds weer bovendrijven. Hoe moeten we ons – in vredesnaam – als christelijke partij opstellen in een zich steeds wilder gedragend parlement? Het ging over de omgang met Baudet en zijn gedragingen, over gênante vertoningen tijdens debatten, over de huidige voorzittersvete en over de grenzen van het vrije woord in het parlement. We zochten samen naar hoe we, ook in dit opzicht, als ChristenUnie vredestichters kunnen zijn. Het belang daarvan zit hem in het feit dat wat er ín het parlement gebeurt búiten een nog veel grotere weerslag heeft. We zien hoe de polarisatie van de straat het parlement binnenkomt en hoe, andersom, het verbale gevecht in de plenaire zaal zelfs uitmondt in dreiging aan de deur van bewindslieden en Kamerleden. We vinden het in dit land steeds moeilijker om onze meningsverschillen rustig en met woorden te beslechten. Het is onder die niet te onderschatten omstandigheden dat ik Piet Adema heb gevraagd of hij minister van landbouw wilde worden. En gelukkig zei hij ‘ja’, maar niet direct. Het beroep dat ik namens de partij op hem heb gedaan, is namelijk niet alleen inhoudelijk, niet alleen beroepsmatig, maar vooral in persoonlijke zin zwaar. Piet heeft er met zijn vrouw Helma en hun kinderen uitgebreid over gesproken en ik ben hen allemaal zeer dankbaar dat ze moed hebben om Piet in zijn keus te steunen. Ik ben Piet dankbaar dat hij dit wil doen. Voor de partij, voor onze idealen, voor het platteland en de natuur, voor de landbouw van de toekomst. Als er iemand is die nu namens ons in deze omstandigheden deze grote opgave aan zou kunnen gaan, dan is hij het. Maar ook alle inspanningen van Piet staan of vallen met de zegen van God. Ik wil jullie daarom vragen om voor Piet Adema te bidden en daarbij ook Helma en hun (klein)kinderen op te dragen aan Gods goede zorg. Ik wil daarbij vragen om ook voor Henk Staghouwer te bidden, zoals een jonge partijvriend op ons congres daar ook toe opriep. Henks aftreden was persoonlijk en voor ons als partij een zwaar moment. Het gaat - in deze omstandigheden - goed met Henk, maar het zijn zeker ook voor hem zeer bewogen tijden. In de eerste statements die Piet Adema ten overstaan aan een haag aan media gaf, benadrukte hij dat hij de grote uitdagingen van deze tijd sámen met boeren, tuinders en vissers aan wil gaan. Tégen de polarisatie tussen natuur en landbouw, tégen de polarisatie tussen stad en platteland. Vóór evenwicht en vóór maatschappelijke vrede en vóór het goede overleg met elkaar. En zo proberen we dan maar, zo goed en zo kwaad als het gaat, vredestichters te zijn. En zo kom ik opnieuw bij het congres van afgelopen zaterdag en het goede gesprek dat we zelf met bijna 400 mensen voerden over asiel. Ook daar voelde ik de gemeenschappelijke drive om samen bij te dragen aan de vrede in ons land. Niet dat het dan nooit schuurt – ik schreef er deze week een column over – maar wel dat het uiteindelijk zelfs de media opvalt dat we elkaar geen bloedneus slaan. Don Ceder en ik hebben op het podium in Ede aangegeven dat de opvang van asielzoekers in de open lucht van Ter Apel finaal door de ondergrens heenging. We moesten handelen en doen wat we konden om de opvang weer humaan te krijgen. Daar zaten ook tijdelijke, pijnlijke maatregelen - zoals tijdelijke vertraging van het proces van gezinshereniging - bij die ons zwaar vallen. Maar wel met het uitzicht op structurele verbeteringen zoals: Meer geld voor opvang Kleinschaliger opvang Eerlijke spreiding van asielzoekers over het héle land Extra flexplekken voor huisvesten statushouders Snellere doorstroom van statushouders naar sociale huurwoningen We hopen hiermee de neerwaartse spiraal waar we qua asielopvang in zaten, te doorbreken. Dat we daarover met elkaar in alle openheid konden spreken, was heel goed. Want dat is wat we doen en ook moeten doen: juist als het spannend is, elkaar in de ogen kijken. Omdat je dan merkt dat hoewel we misschien soms een andere afweging maken, onze motivatie dezelfde is. Dat we eensgezindheid voelen over dat wat we willen en waar en voor wie we ons sterk maken. Tijdens de vragensessie op het congres vroeg een PerspectieF-lid me of het gebrek aan vertrouwen in de politiek en het kabinet geen reden was om een keer te stoppen. Ik heb hem toen het beeld voorgehouden dat de Deense theoloog Søren Kierkegaard eens gebruikte. Als je je in een storm bevindt heb je de neiging om de golven gaan sturen. Je probeert golf na golf te overleven, incident na incident, crisis na crisis. Maar als stuurman moet je niet op de golven navigeren, maar op de sterren. Op vaste waarden. Op dat wat het evangelie ons leert, op onze idealen, waarden als naastenliefde, rechtvaardigheid, rentmeesterschap. Zo proberen we ook in de stormen van het hier en nu over de golven heen te kijken en in soms pittige omstandigheden te blijven werken aan een samenleving waarin we omzien naar elkaar, waarin het leven en de schepping beschermd worden. We kunnen alleen ons werk doen onder de zegen van God - waar we voor bidden - en met de steun van jou en jullie - waar ik jullie ontzettend dankbaar voor ben. Het was goed om velen van jullie weer te zien tijdens onze drukbezochte zomertour en ons congres en hopelijk weer tot ziens op ons congres in november. Een hartelijke groet, in verbondenheid, Gert-Jan Segers
Voorzitter Tweede Kamerfractie ChristenUnie | 