| Beste Do, Ons bestaan, dat is een groot iets. En ook dat passeert in mijn werkkamer. Wat doet er nu echt toe, waar doe ik echt toe, en voor wie, voor wat wil ik leven. Grote tragische gebeurtenissen in je leven zijn vaak aanleiding tot dit soort vragen.
In dit artikel gaat het over wat je hoofd wel weet maar je hart kan zich er nog niet naar gedragen.
Dat klinkt vast cryptisch, dus op naar het artikel waarin ik het toelicht. Vriendelijke groet, Hilda Lemaire | Artikel: Waar wil ik voor (be)staan. |
Frits* kan heel goed zijn gedrag analyseren als hij bij mij is. Ook in eerdere therapieën heeft hij daar duidelijk aandacht aan besteed. “Ik weet dat ik mij steeds maar aanpas, dat doe ik niet alleen thuis. Op het werk gaat het ook zo, ik zie het gebeuren. En ik laat het gebeuren ….” Die laatste zin komt er haast wanhopig uit. En zo voelt het ook, vertelt hij me als ik daar naar vraag. “Ergens zit het zo hardnekkig vast, ik weet het niet, ik snap het niet, ik kom maar niet verder. Ik weet het echt niet Hilda.” En hij wrijft een stofje van tafel, zo van ‘iets moet weg’.
Ik zie aan hem hoe hij hier echt onder lijdt. Niet alleen in dit gesprek, ook in onze twee vorige gesprekken was er zo’n niet benoembare strijd van binnen. Iets wat hem echt pijn doet.
Dat kunnen we (ja, ik ook) soms zo hebben. Dat je met iets worstelt wat van binnen maar niet tot rust komt en wat ook zo moeilijk onder woorden te brengen is, omdat het over zo’n groot en meestal eenzaam beleven gaat. Ook nu ik dit artikel schrijf, merk ik dat. Woorden geven aan zoiets intens is moeilijk.
Ik vertel dit in wat andere woorden ook aan Frits. Tussen mijn zinnen zitten ook haperingen, kleine stiltes, onhandige formuleringen. Hij herkent het en vult aan met “Ja, ik wil het helemaal niet hoogdravend maken, maar het gaat echt wel over iets heel wezenlijks. Dat noemen ze toch existentie?”
“Ja, het heeft zeker wel met ons bestaan van doen. Hoe wil of kan ik (be)staan. Waar durf ik in te geloven en waar wil ik in geloven. Wat is nu echt van mijzelf.”
*Situaties komen overeen met mijn praktijk, maar namen en concrete ervaringen vanzelfsprekend nooit. De hersenen kraken en dat doen die van Frits al zo vaak. Tijd voor een andere route, die van minder denken en meer van kijken en afdalen naar wat je steeds zo beweegt tot iets doen waarvan je met je koppie wel weet dat het niet goed is.
Woorden geven aan wat het hart voelt, dat is niet gemakkelijk. Behalve de juiste woorden vinden, is het ook kwetsbaar om dingen te zeggen die je nog niet zo goed kan begrijpen en toch zo voelbaar zijn. Het helpt als je dan merkt dat je er niet op wordt uitgelachen. Want dat is iets wat Frits veel heeft meegemaakt. De spanningen tussen zijn ouders, hun eigen moeilijke verledens, alles werd weg gelachen maar op onverwachte momenten waren er grote spanningen en ruzies. “Jij ziet spoken, jongen. Wat haal je je allemaal in je hoofd, hahaha. Ga maar lekker spelen.”
Van spelen kwam het niet, een goede denker werd hij wel en vooral niet benoemen wat je voelt. We zijn op weg dat zijn hart het ermee eens is wat zijn hoofd denkt, zoekend naar een ander (be)staan. En in concretere bewoordingen dat hij de moed heeft en ‘de moet’ voelt om zich niet voortdurend aan te passen. Kleine nieuwe gebeurtenissen komen nu terug in onze gesprekken. Niet automatisch invallen voor de zieke collega, niet als vanzelfsprekend één van de ouders rijden naar het ziekenhuis.
Je kan denken, is dat nou zo moeilijk? JA! Dat is moeilijk als je hart het niet eens is met wat je hersenen bedenken. Jezelf kunnen zijn (en tonen) beklijft pas als je hart voelt dat het goed is en dat kan je niet met je hoofd doen. Het gat tussen weten en voelen wordt bij Frits steeds meer gedicht. Of zoals Frits dat zegt “Ik voel me heler worden. Wie had gedacht dat dit zo uit mijn mond zou komen.” En een grote grijns op zijn gezicht.
Heel worden, dat is meer een ervaring dan een weten. Je kan het ook meemaken op je fiets door de velden, vogels, frisse wind, stilte bij een mooi meer. Of kijkend naar een mooi schilderij, of in een boek zinnen lezen of ..... Mijn tip:
MUZIEK! Muziek kan je laten horen wat je zelf (nog) niet kan zeggen. Mocht je aanstaande zaterdag (15 april) kunnen, er wordt een pracht van een concert gegeven door St. Kamermuziek Nieuwkoop. Het laatste concert, dus je laatste kans. Ik ben er. Voor meer informatie klik hier Ik wens je een fijne dag, met muziek, een boek, een buiten-zijn, compleet met hoofd en hart! Vriendelijke groet, Hilda Lemaire
Hilda Lemaire
06 242 13 059 www.doenenlaten.com Ken je anderen voor wie dit artikel interessant kan zijn? Mail hem gerust door, graag zelfs. Copyright © Hilda Lemaire. Alle rechten voorbehouden. Artikelen of delen hieruit mogen elders gepubliceerd worden, maar alleen op o.v.v. het copyright en de naam van de website. Abonneren op de gratis maandelijkse artikelen? Dat kan via www.doenenlaten.com |
|
