Beste Do, Velen zullen het herkennen, dat zo’n oud gevoel je kan bespringen. Dat je opnieuw bevangen en eigenlijk ook gevangen wordt door iets wat eerder in je leven is gebeurd en wat echt niet oké was. En toch kan je leren daar iets naast te zetten. Daarover gaat dit artikel. Vriendelijke groet, Hilda Lemaire Artikel: Het bange kind komt altijd terug. En toch ..... | Ik was onder de indruk van de Belgische politica Assita Kanko die een zetel heeft in het Europees Parlement. In dit interview vertelt ze over de genitale verminking die ze heeft moeten ondergaan. En één zinnetje van haar was “Dat bange kind komt altijd terug.” Ja, dacht ik. En dat herken ik in mijn praktijk en ook uit mijn eigen leven. Toch is het soms lastig doordat er zoveel ergere ervaringen zijn, zoals bijvoorbeeld van Assita Kanko, waardoor je ook kan denken ‘waar heb ik het zelf over, valt allemaal wel mee.’ Ik houd ook niet van dramatiseren en wel van normaliseren. Het is absoluut niet raar dat eigen moeilijke geschiedenissen kunnen opspelen. Hoe weet je eigenlijk dat opgedane beschadigingen je dwars zitten? Bij Luuk ging het zo: “Ik had eigenlijk een prima leven, met natuurlijk ook zijn ups en downs, maar joh, goed werk, een relatie die klikt, onze kinderen gaan goed. En dan bij een ruzie in onze vriendenkring, ik krijg het verwijt dat ik natuurlijk mooi praten heb. Een vriend is zijn baan kwijt en ik heb blijkbaar lullig gereageerd. Verwijten werden verwensingen ‘ik hoef je niet meer te zien’………” Ons gesprek stokt. Luuk legt zijn voet nog eens op zijn andere knie, schraapt zijn keel, het lukt niet het verder praten. En dat mag hier. Het zinnetje ‘Ik hoef je niet meer te zien…..’ Het rakelt een veel eerdere beschadiging op. Dezelfde woorden maar in een heel andere context gebruikte zijn vader toen hij zestien jaar werd. De vader die hem als kind heeft misbruikt, geestelijk en lichamelijk. Ook toen moeder met de kinderen ergens anders was gaan wonen. Vader had mooie praatjes, iedereen stonk erin, en wat er achter zijn voordeur gebeurde, bleef onzichtbaar. En dan als hij zestien wordt en het een dag later bij zijn vader viert, staat vader bij de voordeur, cadeautje in de hand, een broekriem, en de woorden ‘Ik hoef je niet meer te zien ……..’ Het is een ongelooflijk verhaal, nog steeds. En wat het voor Luuk ingewikkeld maakt, is dat hij toen ook niet meer aan iemand durfde te vertellen wat er allemaal achter die voordeur is gebeurd. Hij kwam thuis met verhaal dat hij Pa niet meer hoefde te zien, stoere praat. Moeder vond het al lang best. *Situaties komen overeen met mijn praktijk, maar namen en concrete ervaringen vanzelfsprekend nooit. En nu dit akkefietje in de vriendenkring. Niemand snapt waarom hij zo lomp heeft gereageerd, want dat deed hij. Heeft iedereen een grote bek gegeven, deur dicht geslagen en thuis niks verteld. Maar zijn partner is niet gek, die ziet dat er iets is. Ook zij weet niet van vroeger behalve dan dat hij geen contact meer heeft met zijn vader. Punt uit, ander onderwerp. Maar het gaat niet meer, ook thuis niet en dat is het hem niet waard. “Ik wil dat verdriet niet meer”, vertelt hij me. Ik reageer met de vraag “Of wil je minder bang voor het verdriet worden?” Dat ontroert hem en hij weet niet goed waarom. Ik vermoed dat het komt omdat ik daarmee recht doe aan zijn verdriet en wellicht ook grote woede en nog veel meer over wat hem gebeurd is. “En,” vervolg ik, “als we minder bang voor dat aangedane stuk van onszelf worden, kan het verweven raken met heel ons leven, iets wat erbij hoort." Daar hebben we nu aandacht voor, door te werken met onder andere interen en externe hulpbronnen. Voorbeelden van interne hulpbronnen zijn gebeurtenissen waar je trots op bent omdat je iets toch maar mooi gefikst hebt. Maar ook iets wat er al zo lang was en altijd zal zijn, een bemoediging die je kan ervaren als je bijvoorbeeld in de natuur bent, mooie muziek hoort, een bijzonder boek wat je raakt. En dat geraakte gaat over iets interns van je, iets heel eigens wat bekrachtigt. Externe hulpbronnen liggen buiten jezelf. Iemand die jij hoog hebt, die je vertrouwt en veilig is, wat heeft hij/zij ooit aan jou laten merken, wat was de boodschap daarin aan jou. Je kan ook denken aan mensen die inmiddels overleden zijn. Iemand daadwerkelijk opzoeken, iemand die tegen je kan zeggen 'Je bent helemaal goed, het is een rotervaring die je nu meemaakt en hebt mee gemaakt, maar jij, jij bent helemaal goed'. Soms moeten we dat ook echt weer horen, en je kan het maar horen als je weet dat die ander dat ook echt meent. In mijn werkkamer zeg ik die zinnen wel eens als ik dat zo voel. En omdat we er niet mee strooien is het van waarde. Zowel de interne als de externe hulpbronnen zorgen ervoor dat je afstand neemt, uit het gevangene stapt. En leer je ervaren dat je gerustgesteld mag en kan worden bij je niet goed voelen, als dat bange kind weer zo nabij is. Dat gaat echt niet vanzelf. Dat is snoeihard werken en leren te vertrouwen dat er mensen zijn die je nabij willen zijn, die jou de moeite waard vinden. Dat daar ook deskundige hulp bij nodig kan zijn, is niks om je voor te schamen. Schaamte treft degenen die onveilig voor je waren. Met de nieuwsbrief neem ik vakantie, in september verschijnt de eerstvolgende weer. Mijn praktijk is echter op een rustig pitje open, en af en toe een paar dagen dicht. Ik wens je een goede gezonde zomertijd en als je denkt dat ik je een steuntje in de rug kan geven, weet me te vinden. Vriendelijke groet, Hilda Lemaire Hilda Lemaire 06 242 13 059 www.doenenlaten.com Ken je anderen voor wie dit artikel interessant kan zijn? Mail hem gerust door, graag zelfs. Copyright © Hilda Lemaire. Alle rechten voorbehouden. Artikelen of delen hieruit mogen elders gepubliceerd worden, maar alleen op o.v.v. het copyright en de naam van de website. Abonneren op de gratis maandelijkse artikelen? Dat kan via www.doenenlaten.com | |