| Lieve lezer,
Als kind kon ik, zittend in de auto op de achterbank, uren luisteren naar de
muziek op de radio. Wachtend op die ene hit waar ik zo’n fan van was,
kwamen ook nummers voorbij waar ik niks mee had. Inmiddels luister ik
meer naar Spotify dan naar de radio. Ik luister wekelijks naar wat het
algoritme mij aanraadt. Vaak blijkt het Spotify-algoritme mij goed te
kennen en ‘ontdek’ ik het ene na het andere goede nummer. Maar af en
toe mis ik de nummers die ik niet zou bestempelen als mijn smaak.
Want hoe fijn het ook lijkt om enkel muziek te horen die precies in jouw
straatje past, je weet pas echt wat je straatje is als je een afslag neemt.
Eén van mijn docenten op de kunstacademie gaf ooit de tip om nooit
alleen binnen je eigen smaakbubbel te blijven. Dat helpt met het vinden
van inspiratie, maar is vooral ook een manier om je eigen smaak te blijven
verfijnen.
Ik luister daarom opzettelijk ook naar muziek die het algoritme in de war
schopt. In mijn geval is dat bijvoorbeeld NOFX en de nummers van Shania
Twain die géén hit werden. Deels omdat ik de (ijdele) hoop koester geen
slaaf te worden van algoritmes, maar vooral omdat het ervoor zorgt dat ik
in aanraking blijf komen met muziekstijlen die ik zou omschrijven als ‘niet
mijn smaak’.
Dit is dus ook mijn tip aan jullie: gooi je eigen algoritmes eens lekker door
de war. Volg een Chi Kung les, kijk een UFC-wedstrijd of luister eens een
hele dag naar 100% NL.
Mocht het je buiten je comfortzone te oncomfortabel lijken, denk dan aan
de woorden van componist John Cage: ‘Als je iets na twee minuten saai
vindt, probeer het dan eens vier minuten. Is het nog steeds saai, ga voor
acht. Dan voor zestien. Dan tweeëndertig. Uiteindelijk kom je erachter dat
er helemaal niets saai aan is.’
Liefs,
Vivian Mac Gillavry
Redacteur | 
