| Lieve lezer,
Ik ben meestal ik niet zo enthousiast als een van mijn lievelingsboeken wordt omgetoverd tot een film of serie. Het fijne van lezen is dat je helemaal zelf mag bedenken hoe de omgeving en karakters eruitzien. De woorden van de schrijver dienen als wegwijzers die je meenemen naar een magisch universum, dat je bijna helemaal zelf mag vormgeven. Als een boek dat ik heb gelezen de weg vindt naar het doek voelt dat vaak ontnuchterend aan. Want waarom heeft het hoofdpersonage opeens rood haar en praat ze met een Brabants accent? Zo had ik haar zelf nooit bedacht!
Toen Normal People van Sally Rooney (een van mijn lievelingsboeken) vorig jaar als televisieserie verscheen, dacht ik dan ook niet: ‘Yes, dit moet ik kijken.’ Wat Normal People voor mij namelijk zo bijzonder maakte was Rooneys schrijfstijl, hoe ze de gedachtegangen van haar personages perfect wist uit te diepen. Ik had er mijn twijfels bij of het verhaal overeind zou blijven staan als serie, zonder Rooneys prachtige observaties.
Maar mijn nieuwsgierigheid won het van mijn scepsis, dus begon ik vorige week alsnog met kijken. Inmiddels ben ik bij aflevering zes en kan ik zeggen: ja, ook als serie laat Normal People een diepe indruk om me achter. (Wat misschien komt omdat Sally Rooney meeschreef aan het script). De beelden en dialogen geven perfect de eenzaamheid van de personages weer: zoals Connell die moederziel alleen over de universiteitscampus loopt, waar hij geen aansluiting weet te vinden. Daarnaast zijn de acteurs perfect gecast, ik had me geen betere Marianne en Connell kunnen voorstellen.
Mocht je net als ik met tegenzin zien dat een geliefd boek is omgetoverd tot een serie of film, schrijf hem dan niet meteen af. Geef het een kans, wie weet krijg je er geen spijt van!
Liefs,
Emma Stomp
Redacteur
| 