Deze maand een artikel over de mentale gevolgen van corona als je al niet zo goed in je vel zit. Ik merk hoe dat soms bij mijn cliënten er zo in kan hakken.

En wat hakt er dan zo in, waarom zijn ze toch zo ongelooflijk sterk in hun kwetsbaarheid?

 

In plaats van 'kop op, hou vol', hoe kunnen we elkaar en jezelf daar een beetje in helpen, zodat je weer een rol speelt? Geen opgelegde maar een eigen rol!

Dat valt er dit keer te lezen.

 

Vriendelijke groet,

Hilda Lemaire

 

Trauma

 

Een intens verdrietig en weggedoken vrouw zie ik. Door heel verstandige maatregelen in deze pandemie rakelt het bij Maud al die herinneringen op. Traumatische ervaringen.

“Trauma is niet wat er met je gebeurd is, maar wat er nog steeds met je gebeurt, terwijl je een gevoel ervaart.”

Bessel van der Kolk, psychiater en zeer deskundig op gebied van trauma verwooordt het zo goed. Maud kwam er mee bij me:

Het is haast noodzakelijk om dan maar weer in je oude overlevingsstand te schieten, dat voelt vertrouwd en (schijn)veilig. Mee gaan in het afstand nemen, maar dan nog uitdrukkelijker, want je neemt ook afstand van jezelf. Je verschuilen in de bekende donkerte, je terug trekken.

Als je, zoals Maud, alleen leeft komt het in deze tijd er nog meer op aan dat je er zelf wat van maakt. Spontaan even bij iemand binnenvallen, met een groepje vrienden afspreken, meegenomen worden naar de film. Het is nu weg gevallen en dat roept een voor haar bekend overbodige gevoel op. ‘Wie zit er nou op mij te wachten, ik ben toch niet belangrijk’. Voor ze het weet gaat ze zich daar ook naar gedragen.

 

Op haar werk neemt haar angst de overhand. Daar wordt ze onzeker van en dat is zichtbaar. Een slechte verstaander maakt daar dankbaar gebruik van. Een collega die net wat langer werkt dan Maud gaat haar koeioneren.
Nog meer van die oude stemmetjes in jezelf dreigen dan de baas te worden. 'Ik moet me niet zo aanstellen’ bijvoorbeeld.

Dat laatste wordt nogal eens gevoed door de omgeving. Mensen die soms zo makkelijk denken over een beroerde jeugd ‘joh, dat is toch voorbij, pluk de dag!’. Dat werkt niet bij mensen als Maud.
Lange tijd heeft ze zich omringd met mensen die het allemaal beter meenden te weten dan zijzelf. Ingenomen types, snel klaar met een oordeel, het altijd beter weten en haar onzekerheid afdoen als ‘wees toch eens niet zo onzeker!’.

 

 

In plaats van dat haar gedrag haar verhaal vertelde (wat begrijpelijk lang niet iedereen verstaat), leert Maud nu haar verhaal te vertellen. Vooral aan zichzelf, en soms aan dierbare anderen. Twijfelde ze voorheen aan haar waarnemingsvermogen (die ander zal het wel beter weten) nu kan ze meer leunen op haar eigen oordeel.

Behalve individuele gesprekken bij mij doet ze sinds kort mee aan een kleine therapeutische groep die ik begeleid. Leren vertellen over wat echt speelt, daar aandacht voor vragen en krijgen, meemaken dat je niet de enige bent die zo worstelt met oude demonen, jezelf versterken en beter in je vel komen zitten. De ervaring opdoen dat er geluisterd wordt zonder veroordelingen, dat je bemoedigd wordt in het zetten van nieuwe stappen, het is weldadig.
Die groep moest ook een paar keer uitgesteld worden en ook dat is een hard gelag.

Maud is een samenraapsel van verhalen uit deze groep. Verhalen die gehoord moeten worden opdat we een beetje begrip naar elkaar houden.

 

 

Het helpt echt om een vriendelijke twinkeling in je ogen te hebben boven het mondkapje als je iemand een beetje ziet afzien. Het steunt als iemand ook op die 1,5 afstand een praatje met je houdt en een stukje figuurlijk of letterlijk met je mee loopt. Dan hoor je erbij en ben je minder alleen.

Maud gaat het nu zelf ook weer doen, contact maken en niet terug deinzen als iemand oversteekt om haar de veiligheid van gezonde afstand te bieden, even hand opsteken, een knikje. Zo is het bedoeld.
Het intense gevoel van niet gewenst zijn zal haar altijd vergezellen. Daarvoor was het te heftig. Maar er loopt ook een gunnende kant van haar mee, eentje die goed doet.

 

Tot slot.

We doen het samen, is de slogan. Maar er wordt veel alleen gedaan. Dit artikel niet. Met dank aan mijn groep die heeft gezorgd voor hun inbreng.