Beste Do, Hoe komen relaties tot stand? En wanneer blijven ze ‘leuk’? Omdat veel hulpvragen gaan over veranderende relaties, gaat dit artikel er ook over. Vriendelijke groet, Hilda Lemaire Artikel: Veranderende relaties. | En dan heb ik het over relaties in de brede zin van het woord, dus: De relatie met een liefdespartner ligt voor de hand, maar evengoed de relatie met vrienden of vriendinnen. Of de relatie die zich kenmerkt door de houding die je aanneemt ten opzichte van je collega’s, je leidinggevende, je medewerkers. De plek die je inneemt in je gezin van herkomst. En relaties veranderen zowel door externe als interne factoren. Een externe factor als werk wat stopt bijvoorbeeld. Of een leven wat stopt. Of een vriendschap die abrupt wordt beëindigd. Met interne factoren bedoel ik dat je eigen zo vanzelfsprekende gedrag je gaat opbreken. Denk dan aan gedragingen als het zorgen voor, het klaar staan, het niet opgemerkt worden, het stoere, het altijd opgewekte, het wegkruipende, het niet in de weg lopende, het semi-kritische. Het aangeleerde gedrag gaat teveel van je vragen en is niet goed meer op te brengen. Carla* vertelde me over de periode voordat ze contact met mij zocht: “Eigenlijk voelde ik al langer dat het zo niet meer gaat. Thuis werd ook steeds meer een fabriekje met lopende band. Maar ik wist ook niet hoe dan anders. Weet je, ik geloof dat me dat zo wanhopig en eenzaam maakte. Niet eens de situatie op zich maar geen enkel benul hebben hoe ik eruit kon komen. Het was ook gewoon eng om te voelen. En dan deed ik de luiken maar weer dicht, en probeerde dapper door te gaan op de oude voet.” Je merkt bij jezelf op dat er iets broeit, alleen weet je nog niet hoe en wat het anders kan. Op zo’n moment spreek ik over de veranderende relatie, ook met jezelf. *Situaties komen overeen met mijn praktijk, maar namen en concrete ervaringen vanzelfsprekend nooit. Carla is begin vijftig, lang met een verantwoordelijke baan, die door omstandigheden is gestopt. En daarmee is eigenlijk meer gestopt. Het alsmaar doorgaan, genieten van de waardering die ze kreeg voor al haar verzette werk, de vanzelfsprekendheid thuis van de rollen met haar partner en kinderen. "Mam gaat altijd door.” Maar nu niet meer. Het wordt wat gewoner om over haar strubbelingen te vertellen en ze te onderzoeken met de aandacht die het verdient, zonder dat ze bang is zo’n ‘navelstaarder’ (“Daar heb ik dus geen zin in, Hilda”, ons eerste gesprek) te worden. Een voorbeeld van zo’n onderzoek bij Carla “Niemand heeft mij ooit geleerd ‘en nou is het genoeg’. Integendeel, wij moesten omkijken naar anderen. Zo deden we dat in onze familie, en zo stonden we bekend. Als die aardige mensen daar op de hoek.” Het wordt normaler dat ze voor zichzelf in de bres springt. En natuurlijk heeft dat ook zijn weerslag thuis. De man van Carla is niet zo’n prater, vertelt ze mij. Maar ze denkt dat hij af en toe wel zal denken ‘Wat krijgen we nou, waarom wil jij dit of dat ineens niet meer, wat gebeurt daar bij die hulpverlening’. Peter van Straaten kon dat zo raak treffen. En dat is te begrijpen. Het is daarom dat ik wel eens voorstel om de partner een keertje mee te vragen. Niet omdat hij of zij dan ook in therapie moet, en wel om ruimte te geven voor vragen. En evengoed om te horen hoe de partner de effecten van hulpverlening ervaart. In het geval van Carla is dat verrassend genoeg anders dan wat Carla had bedacht. Hij is trots op zijn vrouw. Een ongewoon moment voor beiden hier in de kamer als hij dat uitspreekt. En ook als hij vertelt dat hij zich soms zo onmachtig voelde om haar te remmen in al haar gedraaf voor anderen. “Maar waarom zei je dat niet, dat had ik fijn gevonden.” “Ja, misschien nu wel, maar toen echt niet Carla. Je zou gezegd hebben dat ik me er niet mee moest bemoeien.” ……… “Ja, dat zou wel eens kunnen.” Zo met elkaar praten is lang geleden, vertellen ze. Het ging steeds meer in verwijtende sfeer. De partner van Carla viel nogal eens uit “Moet je nou weer weg!”. Hij zag haar draven, ook steeds verder weg van hem. En hij ging zwijgen. Er ligt stof tot praten voor thuis. En ze hebben hier afgesproken dat soms zwijgen evengoed mag, omdat dingen ook in jezelf mogen rijpen. Een nieuwe werkelijkheid door een veranderende relatie kan ook helpen om anders met de dingen om te gaan. Vaak voeg je iets toe, en soms leer je ook dingen maar eens achterwege te laten. Of beter gezegd achter je te laten. Heb een goede dag! Vandaag en de dagen daarna. (En lukt dat niet zo, neem in juni dan gerust contact met me op, want ik ga nu even op vakantie.) Vriendelijke groet, Hilda Lemaire Hilda Lemaire 06 242 13 059 www.doenenlaten.com Ken je anderen voor wie dit artikel interessant kan zijn? Mail hem gerust door, graag zelfs. Copyright © Hilda Lemaire. Alle rechten voorbehouden. Artikelen of delen hieruit mogen elders gepubliceerd worden, maar alleen op o.v.v. het copyright en de naam van de website. Abonneren op de gratis maandelijkse artikelen? Dat kan via www.doenenlaten.com | |