Gemis gaat niet altijd over dood. Kijk maar naar Mark*.

Mark is als kind enorm gekleineerd door moeder, vader was veel op reis. Een jeugd vol van geboden en er niet toe doen. ‘Je past je maar aan’ was de mores. Kleine Mark leerde daarmee om te gaan door zich klein te maken, letterlijk en later figuurlijk.
In zijn werk in de gezondheidszorg was hij degene die niet opviel en extra diensten draaide als dat nodig was. In vergaderingen hoorde je hem niet. En in zijn huwelijk maakte hij steeds minder contact met zijn vrouw, de kinderen waren inmiddels uit huis, en daar woonden nu twee mensen als het ware naast elkaar. Moeten we scheiden…., was hun vraag toen ze hulp zochten.

Mark viel op een vrouw die goed kan regelen, want op haar beurt was dat in haar jeugd belangrijk (vader dood, moeder een aanpakker, kom op!). Zijn vrouw ging steeds meer regelen als Mark passief werd en zo kwam het oude patroon bij beiden weer volop tot bloei. Zij bepaalt en verbiedt, hij trekt zich terug en is onbereikbaar.

En dat is nu stukken minder. Kijken naar wat er is gebeurd en hoe je daarop kan reageren loont!

 

Mark: “Ik ben niet meer hulpeloos, ik gedroeg me eigenlijk als een kleuter, echt als die kleuter van toen. Zo voelde ik me zo vaak, op het werk ook, dat realiseer ik me nu pas.”  Stil. “En ik schaam me ervoor. Afwijzing was een bekend iets voor me. Dat ik mezelf ook ging afwijzen, had ik niet door. Dat geeft ruimte, ik mag zelf leven, en ik mag ook tegen mijn vrouw zeggen ‘stop ermee, met dat betuttel’.”
 

“Ja graag,” valt zij hem bij, “Dan heb ik een gelijkwaardig iemand naast me, eindelijk.” Want ook daar snakt zij naar.