Beste Do, Dit artikel is nou ook eens bedoeld voor partners van mensen die jong hun ouder(s) verloren. In mijn praktijk hoor ik nog wel eens de beschuldigde verzuchtingen van ‘dat hij dat nou niet gewoon begrijpt’ of ‘dat zal zij nooit zo kunnen invoelen’. Dat is ook zo en daarom vertel ik wat over al die momenten waarop opgedaan verlies ineens zo genadeloos kan toeslaan. Maar, ook over die wensen die je zelf kan hebben ten aanzien van je partner en waarmee je jezelf afhankelijker maakt dan nodig is. Vriendelijke groet, Hilda Lemaire Artikel: Dat moeten ze toch kunnen begrijpen?! Nou ..... | Jong opgedaan verlies is voor iedereen moeilijk en ook voor hun partners. Meestal wordt er geleerd om niet meer te praten over vroeger, stug doorgaan en er het beste van maken. Maar partners voelen die afstand. Soms heel bewust en soms heb je als partner wel in de gaten dat het nou net niet helemaal lekker loopt tussen jullie en kan je je vinger er niet op leggen. Het kan te pijnlijk zijn om te vertellen dat je zo opziet tegen die bekende datum, de sterfdag van je moeder. Alle herinneringen van toen, alleen het jaargetijde al, kan zo’n melancholisch moeilijk gevoel opwekken. Karin* vertelt erover. ‘Ik weet dat ik dan niet te genieten ben, ik word stil, trek me terug, ben zelf zo bezig om maar niet te voelen hoe verdrietig ik weer ben. Schaam me daarover. Hoe oud ben ik nu helemaal en dan nog daarover piepen. En Hans zal het toch nooit snappen, met zijn lieve attente ouders. Die liefde van hun kan ik al helemaal lastig verdragen, ben er soms zo stik jaloers op. Nee, ik word er zelf niet mooier van.’ We praten in mijn werkkamer over toen en hoe het toen ging. Karin is gewend daar een snelle samenvatting van feiten over te geven. Zo van: ‘Nou ik was 13 en toen werd ze ziek en wat later was ze dood. Ja rot, maar ja, we moesten verder. Toen ben ik een opleiding ….’ Ho, stop. ‘Hoe had jij in de gaten dat ze ziek was?’ kan een vraag zijn die ik stel om te horen wat er toen allemaal is gebeurd en wat daarin met Karin is gebeurd. Karin weet het nog precies en sommige dingen zijn juist helemaal weg uit haar geheugen. We doen haar geschiedenis recht. Na ons eerste gesprek vraag ik haar of zij zo ook wel eens aan Hans heeft verteld hoe het toen ging. 'Nee, dat vindt hij vast gek en aanstellerig'. ‘Zou het? vraag ik. *Situaties komen overeen met mijn praktijk, maar namen en concrete ervaringen vanzelfsprekend nooit. Van partners hoor ik dat zij niet weten hoe te reageren als hun vrouw of man van die samenvattingen geeft met de onuitgesproken boodschap ‘En waag het niet om er iets over te zeggen, want jij zal dit nooooit kunnen snappen’. Oei. Het is ook moeilijk te snappen als je van die verdrietige feiten hoort waar je zelf niet bij stil had gestaan hoe dat nog steeds zo’n impact kan hebben. Sterfdagen, verjaardagen, de dag dat je zelf ouder wordt dan je eigen vader of moeder is geworden, je kinderen de leeftijd zien krijgen die jij had toen je zonder die belangrijke man of vrouw verder moest, zelf vader of moeder worden en daar ook zo bang voor kunnen zijn. Kan ik mijn kinderen wel gaan geven wat ik zelf niet of tekort heb gehad? Ineens een liedje horen wat zo kenmerkend is voor die verdrietige periode. Anderen leuke fijne dingen zien doen met hun ouders. Zelf een ernstige ziekte krijgen. Zomaar een trits van die lastige momenten. Je kan als partner er best wel eens op doorvragen: ‘Hoe ging de eerste verjaardag zonder je moeder, wat deden jullie op zijn sterfdag, wie was jouw moeder, heb je foto’s van haar?’ EN ….. Je kan zelf wat vrijer gaan worden over jouw verhaal van toen. Het niet meer wegstoppen en proberen te vergeten. Maar het recht doen aan wat is gebeurd. Nu ben je volwassen, je leeft al een tijdje en je bent er nog. Het kan om nu naar die pijnlijke ervaringen te kijken opdat je er rust in kan vinden en er niet meer zo’n enorme claim op ligt richting anderen. Zelf je verhaal kennen en weten hoe je daar op een fijnere manier uiting aan kan geven zodat je ook bereikbaar wordt voor je partner. En niet alleen voor je partner maar misschien nog wel belangrijker dat je jezelf weer wat completer voelt. Er hoeft iets niet meer verborgen te worden. De pijn kan je dragen en je wordt vrijer om het leven te leiden wat je wil leiden en niet wat je moet leiden. Een leven waarin je verantwoordelijkheid neemt voor je eigen doen en laten. Zo ontwikkel je je tot een zelfstandig, prettig in contact staand persoon. Karin is met haar man naar het graf van haar moeder gegaan. Daar hebben ze samen op een bankje gezeten en is ze gaan vertellen. Er vloeiden tranen, niet eens zozeer van Karin en wel van Hans. Omdat hij eindelijk iets echts meekreeg van het grote verdriet van zijn vrouw, ze zo ‘puur’ vertelde. En hij het kon aanvoelen. Niet omdat hij het zelf had meegemaakt en wel omdat hij het gevoel van je zo klem voelen zitten (om maar iets te noemen) ook kent. Er was een nieuwe verbondenheid tussen hen. Wil je nou zelf aan de slag met jouw hele verhaal? Dan kan je mee doen op maandag 10 december aan de cursusdag Het Hele Verhaal. Er is plek voor nog maximaal twee deelnemers. Kijk hier voor meer informatie. En liever niet in een groepje? Dan ben je alleen ook welkom. Ik wens je een goede dag met meer mooie dan moeilijke momenten! Vriendelijke groet, Hilda Lemaire Hilda Lemaire 06 242 13 059 www.doenenlaten.com Ken je anderen voor wie dit artikel interessant kan zijn? Mail hem gerust door, graag zelfs. Copyright © Hilda Lemaire. Alle rechten voorbehouden. Artikelen of delen hieruit mogen elders gepubliceerd worden, maar alleen op o.v.v. het copyright en de naam van de website. Abonneren op de gratis maandelijkse artikelen? Dat kan via www.doenenlaten.com | |