Lieve lezer,
Liever begin ik niet met clichés zoals ‘vroeger was alles beter’, sterker nog de meeste dingen waren dat niet, maar één ding waarvan ik denk dat het vroeger beter was, is dansen. Toen ik op de basisschool zat en films zoals Grease zag, dacht ik dat men zo danste op feesten. Met afwisselende muziekstijlen, choreografieën die iedereen op onverklaarbare manier lijkt te kennen, en vooral samen. Op onze klassenfeesten werd af en toe geschuifeld door de kinderen die dat al durfden. Om een of andere reden ging dat vaak gepaard met sinaasappels geklemd tussen de voorhoofden. Wie die meenam naar het klassenfeest is mij nooit duidelijk geworden, maar het beloofde wat voor de toekomst.
Toen ik eenmaal uit mocht, viel die droom in duigen. In de lokale kroeg, die zo smal was dat stilstaan al een opgave was, werd vooral Happy Hardcore gedraaid - het feit dat het al 2007 was leek iedereen te zijn ontgaan. De daar bijbehorende dans is hakken en dat is een vrij solitaire én agressieve dansstijl. Als de mensen in Grease zo hadden gedanst, was Sandy al lang terug naar Australië verhuisd of had ze Danny beticht van een dreigende beweging.
In de jaren die volgden bleef ik wachten op positieve ontwikkelingen op dansgebied, maar tevergeefs. Na het hakken maakte kort de shuffle een comeback, is er vervolgens kort gejumpstyled en recenter was daar de Swish Swish move, maar deze dansjes lijken er ook eerder op ingericht mensen voornamelijk ver uit de buurt te houden.
Soms vraag ik me af in hoeverre dansstijlen gelinkt zijn aan de tijdsgeest. Zo draait de doorsnee nachtclub in mijn stad voornamelijk techno en wat men daar doet zal wellicht niet eens door iedereen als dansen worden beschouwd. Het is een soort heen en weer bewegen tussen het rechter en het linkerbeen. Soms een gebalde vuist die meebeweegt op het ritme van de bas, of alleen het hoofd dat meedeint op de maat. Als ik om mij heen kijk, zie ik iedereen heel dicht op elkaar staan maar nauwelijks contact maken.
Nu kan ik op z’n tijd een techno feestje nog wel waarderen, maar dansen lijkt steeds meer iets te zijn geworden dat je tussen andere mensen in je eentje doet. In plaats van een collectieve ervaring lijkt het meer een collectieve eenzaamheid.
Ik denk dat we weer toe zijn aan een nieuwe beweging op de dansvloer. Iets liefs, iets meer samen. Ik neem dit weekend wel een netje sinaasappels mee.
Liefs,
Vivian Mac Gillavry
redacteur |
|
Audiowerk: Zo beweegt ze niet |
| Tekst: Werner de Valk en Roderik Maes | Beeld: Bastiaan de Kramer | Luistertijd: 7 minuten |
| Ze had zich er grondig op voorbereid. Spotify-playlists, het juiste jurkje, en zelfs een plan voor gespreksonderwerpen. Maar nu, in de rij voor de club, voelt alles vreemd en ongepast. Een audioverhaal van Lakaver (Werner de Valk en Roderik Maes). |
|
|
Column: Wat je niet zult zien op het nieuws |
| Tekst: Marthe van Bronkhorst | Beeld: Jasmijn ter Stege | Leestijd: 5 tot 7 minuten |
|
| |
| Steun Hard//hoofd en verzamel kunst. |
|
Hard//hoofd biedt ruimte aan nieuwe stemmen. Op Hard//hoofd vinden zij een plek voor experiment, vertrouwen en kwetsbaarheid. Een plek om elkaar te steunen en zich open te stellen binnen de veilige ruimte van ons medium. In deze tijd is zo'n vrije ruimte harder nodig dan ooit.
Om deze ruimte te behouden is ook jouw steun essentieel. We maken Hard//hoofd samen met alle mensen die het belangrijk vinden dat een vrije ruimte voor experiment en ontplooiing bestaat. Zet je wanhoop om in daadkracht en sluit je aan! |
|
|
Onze kunstverzamelaars zorgen dat wij onze makers een vrije ruimte kunnen blijven bieden en hen optimaal kunnen ondersteunen. Als dank ontvangen zij gesigneerde kunstwerken van talentvolle kunstenaars. Eerdere kunstwerken waren van Jan Hoek, Nastia Cistakova, Raquel van Haver en Fenna Schilling.
Doe ook mee en steun nieuwe stemmen. Zeker in deze tijd. |
|
| Word trouwe lezer van Hard//hoofd op papier |
|
|
|
