| | | | | | | | Beter uitleggen? Een beter verhaal! |
| | | “Je moet doorgaan met beroepsdifferentiatie. Daar is gewoon draagvlak voor. Zeker als je een bredere overgangsregeling voor elkaar bokst. Je moet het dan alleen beter uitleggen.“ Conny en ik horen dit geluid met enige regelmaat van de mensen die we spreken. Leden en niet-leden. Differentiatie is gewoon goed en als we het beter uitleggen zal elk weldenkend mens dat wel gaan inzien. Het gesprek over hoe verder met dit onderwerp? Een kwestie van het beter overtuigen van de leden die er anders over denken.
Wanneer we zo’n advies krijgen (gegeven met de beste intenties), houden we onze gesprekspartners dan ook voor: is een dialoog niet juist gericht op het elkaar vinden, in plaats van op het de ander overtuigen van je eigen gelijk? Ga je er niet te makkelijk van uit dat je de waarheid in pacht hebt? Het levert soms peinzende blikken op. ‘Hmm, misschien een punt…’. Was misschien niet de uitleg het probleem, maar de koers?
Het doet me denken aan wat de directeur van het Sociaal-Cultureel Planbureau onlangs zei: als het beleid onder vuur komt te liggen, zeggen bestuurders vaak dat ze het beter gaan uitleggen. Terwijl de les juist is: je moet niet meer of anders gaan praten. Je moet beter luisteren. Je echt in de ander verdiepen. En dan bereid zijn je standpunt te herzien. De ander halverwege te ontmoeten. Minder stellen dus en meer vragen: wat vind jij? En wáárom vind jij dat?
Ik voel meer voor die dialoog, dan voor ‘beter uitleggen’. Veel meer. Als het aan de uitleg alleen ligt, dan heeft 42% van onze leden er namelijk niks van begrepen. Want dat is het percentage dat in de ledenpeiling van eind september aangaf differentiatie op basis van initiële opleiding niet te steunen. Dus dat ‘verkeerd begrepen’ zie ik niet zo. Net als ik weinig heil zie in adviezen om ‘gewoon te stoppen’ met functiedifferentiatie. Die adviezen gaan namelijk voorbij aan de meerderheid – 48% - die in de peiling juist zei differentiatie te steunen.
Ik gaf eerder aan dat Conny en ik verwachten medio januari met een voorstel komen. We zullen keuzes maken maar tegelijk wordt het geen blauwdruk of panklaar antwoord. Wat het wél wordt: een voorstel over hoe we het gesprek over de best mogelijke samenwerking tussen verzorgenden, verpleegkundigen en verpleegkundig specialisten kunnen voeren. Een dialoog waarin we op zoek gaan naar wat we - onze leden en hun 250.000 collega’s – nodig hebben. Met interesse in de ander. En de bereidheid om het eigen gelijk kritisch tegen het licht te houden.
Dit is hoe ik de Kerst inga. Met meer dan genoeg te overdenken na drie maanden bij deze mooie vereniging. Ik wens – mede namens Conny – alle leden en hun collega’s die met Kerst of Oud en Nieuw werken (of beide!) waardevolle dagen. En ik hoop dat we allemaal toekomen aan tijd voor onze naasten. Kerst is een tijd waarin we onderlinge spanningen en irritaties begraven en nader tot elkaar komen. Dat wens ik eenieder toe. Niet alleen met Kerst, maar in heel 2020. Moge het een mooi en verbindend jaar worden.
Hartelijke groet,
Gerton Heyne |
| | |
| |
|
|
|
