| Sommige beelden gaan nooit van je netvlies af en dat kan heel beangstigend zijn. Zelfs als je al lang volwassen bent, heel veel dingen in je leven best goed gelukt zijn, maar die ene dag van toen …. En hoe het daarna ging en wat onherroepelijk voorbij is. In dit artikel over die dag van toen, en de dag van nu. Vriendelijke groet, Hilda Lemaire | Artikel: Als die dag van toen ..... |
Pien* (48) is bij me gekomen: “Ah joh, het is niks, het is gewoon het weer, het jaargetijde, en gaat ook weer over. Zo gaat dat best vaak bij mij, even een dip, diep ademen, afleiding zoeken en dan verdwijnt het weer. Hilda, zo ken ik dat van mijzelf, maar nu …..” Pien stopt en er druppelen tranen over haar wangen. Pien vertelt hakkelend verder. Dat het zo lastig is om te huilen over dat van al zo lang geleden, dat ze het daar ‘t liefste ook niet meer over heeft. “Ik mis haar zo in het niet meer er zijn.” Pien heeft het over haar moeder die na een lang ziekbed overleed toen Pien 16 was.
“Mijn dochter werd vorige maand 16, en ineens, ik keek naar haar en realiseerde me dat ze de leeftijd heeft van mij van toen, en dat kwam zo onverwachts hard binnen bij me. Zo’n meisje nog. Het gaat niet weg, ik ben thuis snauwerig, op mijn werk voor de klas kan ik ook niet veel hebben. En al helemaal niet nu, met die corona.” We praten over wat Pien bedoelt met ‘het’ in haar zin Het gaat niet weg.
Ik bevraag haar over die dag van toen. Pien vertelt, voor de eerste keer sinds heel lange tijd weer over die ochtend dat ze toch naar school ging, moeder beneden in bed. Pien had nog even bij haar gezeten terwijl ze ontbeet, net zoals voorgaande weken. En toch leek het anders. ‘Of verbeeld ik me dat nu?’ vraagt ze aan mij. Ik zeg dat het niet zo uitmaakt of het nu werkelijk wel zo was of niet, maar dat het nu wel zo voelt. We hoeven hier op dit punt niet aan waarheidsbevinding te doen. Maar wat we vaak doen bij moeilijk gemis, is onszelf onmogelijke vragen stellen als ‘had ik maar ….., wat als ik toen …., verbeeld ik het me, maar had ik ...’ Die zinnen zijn eigenlijk uitingen van het oefenen en trainen met de nieuwe realiteit, die van leven zonder die dierbare persoon. Of op heel ander vlak, zonder die titel (na een verloren wedstrijd), zonder die zo begeerde functie (na een sollicitatiegesprek). Door dat had ik maar ……. ervaar je steeds weer dat het niks verandert aan de situatie en zo kan een moeilijke nieuwe realiteit bij je leven gaan horen. *Situaties komen overeen met mijn praktijk, maar namen en concrete ervaringen vanzelfsprekend nooit. Alle verliezen van heel groot tot kleiner werpen je terug op jezelf, en het evenwicht in jezelf terugvinden. Hoe ging dat bij Pien?
We pakken de draad op bij “Wat leek zo anders?”
Pien vertelt verder over die dag. Uit de klas geroepen, een tante stond bij de rector in het kamertje. Pien wist genoeg. Haar moeder was onverwachts snel aan een complicatie overleden. Voorvoelde ze het die ochtend op het bed, de nadrukkelijker stiltes, die ene blik van moeder naar haar? Of verbeeldt ze zich dat maar? Had ze een dikkere kus moeten geven? Vanaf toen is Pien gaan opletten, waakzaam door het leven. Alles wat onverwachts dreigt te gaan in haar leven, moet gauw bijgestuurd worden. Dat is één van de thema’s te zijn waarmee we in onze gesprekken aan de slag gaan. Er vallen dingen op hun plek, en dat die dag van toen ook nu nog moeilijk mag zijn, is nieuw voor haar. Ze dacht dat ze alles dan niet goed verwerkt zou hebben, en eigenlijk ook dat ze zich niet zo moet aanstellen. Voorbij is voorbij.
Ik weid met haar wat uit over verlies en gemis. Dat het ook een beetje hoort bij deze herfstperiode waar mensen treuren om hun doden en om wat voorgoed voorbij is of er nooit is geweest. Dat mag! Het verlies verweven in je leven, dat vind ik ook een mooier woord dan verwerken. Dan mag het een onderdeel van je leven zijn, als het ware een moeilijk hoofdstuk in een belangrijk boek. Omdat verlies je ook altijd terug gooit op Het eigen ik, maakt in die zin verlies je sterker. En dat is iets anders dan dat ik verlies mooier maak dan het is. Verlies doet pijn, heel veel pijn. En brengt je in contact met het eigene, dit ben ik, met dit verlies stap ik verder door mijn leven, niet wetend hoe het precies verder gaat en dat kan ik aan. Dat eigene in jezelf vind ik ook altijd moeilijk om te verwoorden. Het dreigt zo gauw te zweverig te worden en daar ben ik niet van.
Ik deed een poging bij Pien en leidde het voorzichtigheidshalve in met “Beetje rare moeilijke vraag hoor, kijk maar eens of het bij je aansluit. Maar ‘welke stem in jou’ wacht op je?” Huh? Inderdaad niet zomaar iets waarop Pien kon antwoorden, en het zette wel wat in gang. Het was namelijk ook fijn om te horen dat iets in je rustig op je wacht. Geen haast, geen druk erop, dat is mededogen met jezelf hebben. Een goede eigenschap voor Het Ik. Pien (h)erkent dat onverwachtse ervaringen bij haar er zo in hakken, dat het niet gek is dat ze zo vol schiet als ze haar dochter van 16 ziet en daarmee ook zichzelf van toen terug ziet. Dat ze daar een beetje erbarmen voor mag hebben, en dat er die stem in haarzelf is die al een tijdje rustig aan het wachten was op die sympathie voor haarzelf. Je mag treuren om die dag van toen, het grote verdriet van iets wat zo mooi was, dat het voorbij is. Die toestemming verwoordde een andere client onlangs als volgt: “Het is niet gemakkelijk om mij te zijn.” Lief hé?
Ik wens je een goede herfstdag.
Vriendelijke groet, Hilda Lemaire (Mijn praktijk is open met inachtneming van alle belangrijke maatregelen rond COVID-19.) Hilda Lemaire06 242 13 059  Ken je anderen voor wie dit artikel interessant kan zijn? Mail hem gerust door, graag zelfs. Copyright © Hilda Lemaire. Alle rechten voorbehouden. Artikelen of delen hieruit mogen elders gepubliceerd worden, maar alleen op o.v.v. het copyright en de naam van de website. |
|
