Beste Do, Je kwetsbaar voelen is meestal niet fijn. In dit artikel gaat het over de kracht van kwetsbaarheid en ik hoop dat je er goede moed uit put. Vriendelijke groet, Hilda Lemaire Artikel: Ach, die kwetsbare maand ..... | Kwetsbaar kan je zijn in die decemberdagen, vol van herinneringen. De eerste keer zonder hem of haar. Of juist opnieuw zonder die dierbare ander. Misschien veel te pijnlijke herinneringen of moeilijke vooruitzichten te dragen. Dat maakt zo’n periode van lichtjes, familie, huiselijke kringen moeilijk. Zeggen dat het niet zo goed met je gaat en dat je het even allemaal niet weet. Iedereen die voor hulp aanklopt, is op zo’n moment kwetsbaar. “Ik heb zo lang gedaan alsof ik het wel redde, in ieder gezin is immers wel iets, dus ja bij ons ook. Mijn vader is manisch depressief, nou en. Gewoon ons een beetje inschikken en het niet erger maken dan het is. Zo deed onze moeder dat ook.” Marnix* stopt, kijkt voor zich uit, haalt eens diep adem en zegt dan: “Wat ik ga zeggen, daar schaam ik me ook voor, maar ik verwens mijn vader af en toe ook zo. Hij heeft zoveel aandacht opgeëist. En mijn moeder maar geven. En zie mij nu. Ook in een snert-relatie, puinhoop maak ik ervan. Ik word steeds stiller, ja logisch dat zij naar een ander aan het gaan is.” Als hij dit aan mij vertelt, zit daar een kwetsbaar man, met tranen die niet stromen. Het voelt beslist ongemakkelijk en voor Marnix ook echt nieuw. Gewend als hij was om niet het achterste van zijn tong te laten zien, stil en stug doorgaan. *Situaties komen overeen met mijn praktijk, maar namen en concrete ervaringen vanzelfsprekend nooit. Als je kwetsbaar bent, dan ben je in staat om te laten zien wat in je omgaat en dan kan je echt contact te maken. Met iemand anders, maar ook met jezelf. Je gaat jezelf niet uit de weg. Dat is een mooie kant van kwetsbaarheid. Gaandeweg ons eerste gesprek ontspant Marnix en gaat wat relaxter zitten en het wordt steeds normaler om te praten over wat er allemaal is. Dat het juist niet zwaarder maar lichter wordt, is een nieuwe ervaring voor hem. Tegen het eind van het gesprek zegt hij “Ik geloof dat ik terug moet naar mijn fabrieks-instellingen.” Grandioos gevonden, we hebben er samen lol om en wordt een leidraad in onze gesprekken. Om Marnix vertrouwder te maken met zo’n thema als kwetsbaarheid geef ik hem wat overwegingen op papier mee. Je leest ze hieronder. Drie maal een handreiking over kwetsbaarheid: 1. Kwetsbaarheid luidt verandering in. Op het moment dat je onderkent dat het niet goed gaat met je, dan durf je kwetsbaar te zijn en die durf is nou zo’n kracht om verandering in te luiden. Niet langer doen alsof. Dit is wie ik ben en zo doe ik het, met al mijn plus- en minpunten. En ja, soms kan ik het niet in mijn eentje en heb ik hulp nodig. Niks mis mee. 2. Kwetsbaarheid voor je reserves. Blijheid en vreugde voelen en uiten is ook kwetsbaarheid. Het zijn echt niet alleen de zwarte emoties die ons kwetsbaar maken. Maar als je de donkere gevoelens zoals droefheid, boos of eenzaamheid niet kan tonen en voelen, dan zijn die lichte gevoelens als blijheid ook minder te voelen. En dat terwijl het meemaken van blijheid en vreugde juist zorgt voor onze reserves om rampen in het leven aan te kunnen. 3. Kwetsbaarheid is universeel. Wat kan een mens zich schamen voor zijn gevoelens. Dat heeft iedereen! Laat je maar niet van de wijs brengen door de zogenaamde gebekte types, het is heel gewoon dat we ons af en toe generen of angstig zijn. Dat maakt ons tot mensen. Laat die kwetsbaarheid niet te zwaar wegen, maar licht als een veertje wat rond mag zweven. Je kan de kwetsbaarheid van anderen zien als kracht. In mijn praktijk zie ik niet anders, stuk voor stuk krachtige mensen die iets pijnlijks onderzoeken om er beter van in het leven te kunnen staan. Ik las eens het boek April is de wreedste maand van Rindert Kromhout. Het gaat over de Bloomburry Groep, een bonte verzameling kunstenaars in Engeland in de eerste helft van de vorige eeuw. Mensen met vrije gedachten en geluiden en daarin hun weg proberen te volgen. Ik houd daarvan, vrij als een vogel (zoveel mogelijk) en genieten van leven. De hoofdpersonen in dit boek knippen silhouetten van de mensen die ze missen en hangen die in hun kerstboom. Nu waren dat kunstenaars, silhouet lijkt me nog best moeilijk, en misschien hoeft er wel niks in die boom te hangen, want zijn ze er toch. Met recht! Ik wens je de (veer)kracht van kwetsbaarheid, ook in deze maand. Vriendelijke groet, Hilda Lemaire PS Boekje SamenLeven blijft in de sale (€ 5,-), klik hier Hilda Lemaire 06 242 13 059 www.doenenlaten.com Ken je anderen voor wie dit artikel interessant kan zijn? Mail hem gerust door, graag zelfs. Copyright © Hilda Lemaire. Alle rechten voorbehouden. Artikelen of delen hieruit mogen elders gepubliceerd worden, maar alleen op o.v.v. het copyright en de naam van de website. Abonneren op de gratis maandelijkse artikelen? Dat kan via www.doenenlaten.com | |